تو سِوا هر سازُ ٿو سُڏڪو لَڳي
دردَ جو آوازُ ٿو هرڪولَڳي.
مصنوعي لفظن سان ڪن ٿا آجيان
ڪوبه ناهي جو هِتي پنهنجو لَڳي.
هرڪو جُملو ڄڻُ ته حملو ٿو ڪري
دوستيءَ جو هي نهَ ٿو لهجو لڳي.
”مونکي تُنهنجي آهي وڻندي شاعري“
راءِ سا تُنهنجي مونکي تمغو لڳي.
پيارَ جي دُنيا جو پنهنجو رنگُ آ
دردُ ڀي محبوبَ جو تحفو لڳي.
پاڻَ ٿو پنهنجي ڪَري واکاڻِ هو
آدمي ڪيڏو نه ٿو هلڪو لڳي.
مان وڇوڙي جُون ڪيان ٿو ڳالهيون
۽ اوهان کي ٿو اِهو چرچو لڳي.
بددُعا مونکي نٿي تُون ڏيئي سَگھين
خطُ هي مونکي نَٿو هي تُنهنجو لڳي.
تُون ڏئين ٿي ٽهڪ مُنهنجي حالَ تي
مُنهنجي دل ۾ ڄڻُ ته ٿو ڪوڪو لڳي.
”پاڻ گڏجي گھارينداسين زندگي“
ڳالهه ٿي هاڻي اِها سپُنو لڳي.