اُڃايل قافلن جا مُسافر
اسان جي اکيُن جا
سڀئي کارا کُوهه سُڪي ويا آهن
۽ رُڃَ پاڳل هَوا جي
ڇير جي آواز کانسواءِ
ڏُور تائين
ڪابه صَدا ٻُڌڻَ ۾ نه ٿي اچي.
نيري آسمانَ تي ڀورا بادَل
بيوفا محبُوب وانگر
پري کان ڏسندا کلندا
اڃان به پرَي هليا وڃن ٿا.
پوءِ به اسان
مايوسيءَ جي چادرَ ناهي پاتي
جاڳيل اکين جي خُوابن ۾
آبشارن جا آواز اچن ٿا
۽ اسان جي روشن اُميدن جي خوشبو
اسان کان اڳ ۾ ئي
منزل تائين پُهچي وڃي ٿي.