بيت
۽ هو اڪيلو، کيسي کي جانچي پيو.
رات سنڌوءَ ڀَرِ تان، سکرُ لڳو ايئن
سُهڻو گھوٽ جيئن، موڙَ ٻڌي ويٺو هُجي.
ويهي وَڻَ جي ڇانوَ ۾، مُوڙا ٿو ٺاهي
هُن جي گھُرَ ڇاهي، دال وٽي ٻه مانيون.
ٻُهاري رستن تي، ڦيري ٿي جمنا،
اُنهيءَ جا سپُنا، ڌنڌلا ٿي ويا ڌوڙ ۾.
بلُ رکي ٽيبل تي، سوچي ائين بيرو
ڇا پڻُ هي ڀيرو، خالي ويندو ٽپِ کان.
نَشي ڪارڻ ڪيترا، رُلي ٿو رستا
ڪيڏا ڪاڳرَ تور ۾، هُن جا هِن سستا
پوءِ به هُن ورتا، پئسا پُڙيءَ واسطي.
سرڪاري پلاٽَ تي، جوڙيل ڪچا گھَرَ
گھُمي بلڊوزر، سڀُ سُمهاريا پَٽَ تي.
راتِ رُناسين پاڻَ ۾، ٻاهر وٺو مينهن
ڏينهن ٿيو ته نينهن، پڌرو ٿي پيو پنهنجو.
ڏيهاڙي ٿا ڪيترا، مونڏي خطَ اچن
اکيون پرَ ڳولن، تُنهنجي ئي تحرير کي.
پکي بڻجي پيارُ، ويٺو وَڻَ وُجود تي
سارو هي سنسارُ، هاڻِ ته پيارو ٿو لڳي.
شعر پڙهندي اوچتو توسان نيڻَ مليا
وسري لفظ ويا، مون کان سڀُ اظهار جا.
جڏهن به گھرَ ۾ فون جي گھنٽي آهي وَڳي
مُنهنجي دلِ ڀڳي، تُنهنجو سَڏُ سمجھي ڪري.
پُهچي پرينءَ گھاٽَ تي، اکيون پُوريائين
۽ پوءِ ڏٺائين ساڌو ٻيلي ۾ سانوري.
منهنجي اندرَ ۾ ڄڻُ لهرون نچن ٿيون
ڊوڙيو اچڻ ٿيون، يادُون ٻيڙين وانگيان.
پيارَ سِوا او پادري! ديول ۾ دُونهون
اڃان اَسُونهون، تون آن انهيءَ واٽ کان.
توکي ڳوليندي پرين، وکري ويس آنءُ
تُنهنجو مُنهنجو نانءُ، ملي ويا پاڻَ ۾.
اکيون پٿَرُ ٿيون، ڏسندي تنهنجي واٽ
گھاٽَ گھاٽَ تي لاٽَ، پيارَ پکيڙي روشني.
جي تون سمجھين ٿي، سُونهن سراسر سَچُ
پوءِ ته اوري اَچُ، ڪهڙو پيارُ پَري جو.
جي تُون سمجھين ٿي، سُونهن سراسرَ سَگھهَ
پوءِ انهيءَ جا اَگھهَ، ڪٿيئه ڪهڙي ڳالهه کان.
ڪيڏا ڏينهن گُذاريا، توسان گڏجي مون
پوءِ به آهين تون، ساڳي مون لئه اوپِري.
سَدائين شوڪيس ۾، بند نه رهندو ڪرَ
تُون به ڪنهن جي دَرِ، وڃُ ته ڪو توڏي اچي.
نيٺ اُڏوهي لڳندي، تنهنجي ڪُرسيءَ کي
تڏهن پوءِ توکي، ياد پَوندي دوستي.
گيتن کي گھوڙو ڪري ڇو ٿو ڊوڙائين
متان هارائين، شُهرتن جي گوءِ ۾.
*مٽي موهن تنهنجي، ڇو نهَ هِتي پُهتي
ڪوٽڙي سُڏڪي، سڀني کان پيئي پُڇي.
*موهن ــــ موهن ڪَلپنا
علي بابا ۽ ڪوٽڙي، ڌرتي، جمالو
ساڳيو حَوالو، ٻنهي جو هَر جاءِ تي.
هاڻِ نه گڏجاڻيون اُهي، هاڻِ نه ساڳيا پارَ
*ڀَٽِي! تُنهنجا يارَ، ڪَڻو ڪَڻو ٿي ويا.
تُنهنجي سارَ سِوا، سالُ ويو گُذري
ورسي وئي وسري، تُنهنجن يارن کان ڀَٽِي!
*ڀَٽِي ـــــــ رشيد ڀَٽِي