جنت الفردوس آهن ٻئي ڪنڌيون مهراڻ جون،
ويهي رڳو واکاڻجن، ٻيلا ٻنيون مهراڻ جون.
”سرويچ“
ڪيترو ته خوبصورت عڪاسي ڪئي آهي سائين سرويچ سنڌ جي خوبصورتي جي، حقيقت ۾ سنڌ آهي به اهڙي جنهن کي جنت چوڻ ۾ ڪو به وڌاءُ ڪونهي، سنڌ جي سونهن جا ٻيا به انيڪ پاسا آهن، ٿر ۽ ڪاڇي جي پنهنجي الڳ ۽ منفرد فطرت جي رنگن سان ڀرپور حسناڪي آهي، جيئن حسن درس چيو آهي ساري سنڌ پرينءَ جو پاڇو. لاڙ جو پاسو ڪراچي کان وٺي ننگر پارڪر تائين خاص سڃاڻپ رکي ٿو، ان ۾ وري ماڃر جو پنهنجو رنگ آهي.
ماڃر جي مٽي علمي ادبي ۽ ڏات جي حوالي سان تمام زرخيز آهي، جنهن سرويچ سجاولي سائين محمد خان مجيدي، غلام حسين رنگريز، پرويز ۽ قاسم پٿر جهڙا وڏا نالا پيدا ڪيا، ان کان علاوه سليمان شاهه، الهڏنو خاصخيلي، مائي الهوسائي به ماڃر جي مٽي جي پيداوار آهن، اڃا به ٻيا عالم، استاد، شاعر اديب ۽ گهڻا ئي قابلِ ذڪر نالا آهن.
اُن ماڃر جي ڀونءَ تي اک کوليندڙ خوبصورت ۽ بيباڪ شاعر اسان جو دوست واحد سوز ملاح به آهي، جنهن ٿوري وقت ۾ شاعري جا يڪا پنج ڪتاب آڻي سنڌي ادب جي کيتر ۾ پنهنجي باقائده سڃاڻپ ڪرائي ورتي آهي. اِها هڪ حقيقت آهي ته شهيد ۽ شاعر مرندا ناهن، شهيدن لاءِ ته قرآن پاڪ شاهد آهي ۽ شاعر پنهنجي تخليقن ذريعي زنده رهندا آهن.
واحد سوز ملاح جي شاعري فني فڪري لحاظ سان مڪمل سگهاري آهي، هر شاعر حساس هوندو آهي، اُن جي محسوسات عام ماڻهو کان تيز هوندي آهي، معاشري ۾ جيڪو ڪجهه ٿيندو آهي، شاعر ان کي جلد محسوس ڪري ان جي نشاندهي به ڪندو آهي ۽ ان جو علاج به ڏسيندو آهي.
جيئن اڄڪلهه عام ماڻهو کي ڦرڻ لاءِ هڪ انوکو طريقو پيو هلي انعامي اسڪيم جنهن کي سوز هنن لفظن ۾ بيان ڪيو آهي.
انعامي ۽ لڪي اسڪيم جي رنگين سپنن جا،
ڪپتيو پوسٽر هو ڪيئن لڳائي چوڪ تي ويٺو.
عشق جي اوکي اڻانگي پنڌ لاءِ ’’سوز‘‘ جو هي بند به حقيقت جي خوب عڪاسي ڪري ٿو.
عشق سندي اڄ تائين ڪوئي،
پاس ڪري ڊگري نه سگهيو آ.
هيءَ ڳالهه به ڪيڏي وزن دار ڪئي آ شاعر ته ڏک سور ڪيئن ٿا آساني سان وڪوڙيو وڃن.
سور چڙهن سڀ پنهنجي سرَ تي،
ڄڻ ڪا لوڪل لاري آهيون.
ڏکن سورن دردن مان جان ڇڏائڻ جي ڪوشش ناڪام ٿيندي ڏسي چوي ٿو
سور ڪرڻ نيلام گُهريم پر
ڪونه وٺي ٿو واپاري ڪوئي.
دعا آهي ته ڏات ديوي ’’سوز‘‘ تي هميشه مهربان رهي ۽ کيس ادبي کيتر ۾ اڃان به مٿاهون مقام حاصل ٿئي. آمين
محمد ٻارڻ