سورَ اکين جي هردم اوڏا،
جيون بڻيو دڏِڪا لوڏا.
خواب سڙي سڀ رک ويا ٿي،
جيئن سڙن ٻٻرن جا ڇوڏا.
نينهن نمازون پڙهندي پڙهندي،
ڦٽجي پير پيا ٻئي گوڏا.
فطرت کان مجبور ڏٺا مون،
انڌا منڊا ڪاڻا روڏا.
جيون جاڙ سفر ۾ آيا،
روز اُٺن جيڏا ڪئين لوڏا.
دل ڌرتيءَ تي درد هزارين،
سمنڊ ڪنڌيءَ ڄڻ وکريل ڪوڏا.
”سوز“ لڳي ٿو ڊپ ماريندو،
موت ڏسي ٿو ڦاڙي دوڏا.