عقل هوش جاڳي انهيءَ دم پَيوسين،
جڏهن وقت نڪري هٿن مان وَيوسين.
ڏئي ڌوڻ پنهنجي مَٿي تي رکي هٿ،
فڪر سوچ ۾ سِر سراسر سَٽيوسين.
سُکن جا سڀئي پل هٿن مان وڃائي،
اڙي! هي اچانڪ ڪري ڇا ڇَڏيوسين.
اسان راهه ترقيءَ سندي ڪونه ورتي،
تڏهن روز نقصان سِر تي کنيوسين.
رکي سمجهداريءَ سندي سوچ دل ۾،
نه ڪو غور ويچار ڪنهن تي ڪيوسين.
ٽٽي دل دنيا ۾ تنهاين ۾ رهندي،
هجر ۾ اندر هي سمورو جَليوسين.
وري ”سوز“ قسمت به پوندي ته جاڳي،
اڃان آسرو ڪونه رب مان پَليوسين.