جيئڻ ڏاڍو تنگ ويو ٿي،
شهر سڄو ڄڻ جهنگ ويو ٿي.
زرد هوا ۾ موسم جو ڀي،
پن ڇڻ پيلو رنگ ويو ٿي.
چاهت جو ڪِٿِ ڪونه وڄي ٿو،
دور چپن کان چنگ ويو ٿي.
سوچن ۾ دل ڌرتيءَ جو ڄڻ!
ميدان سڄو جنگ ويو ٿي.
سورَ سُڻايان ڪيئن ڳڻي سڀ،
انگ مٿان ٻيو انگ ويو ٿي.
قرب نگر مان تڙجي نڪتل،
سوئي مست ملنگ ويو ٿي.
الفت عيوض درد ڏيڻ جو،
سُهڻن جو آ ڍنگ ويو ٿي.
ماڻهو سک ۾ ڍاول هردم،
”سوز“ ڏکن ۾ ڪَنگ ويو ٿي.
ڪنگ: ڪنگال