پيار ٿي توسان ويو،
تو اچي آ گهر ڪيو.
دل ڪُنواريءَ ديس ۾.
قرب جي هن ڪوٺ ۾،
هاڻ ئي پکڙا اَڏيو،
دل ڪُنواريءَ ديس ۾.
پيار جو پَرڙا هڻي،
آ پکي جاڳي پيو،
دل ڪُنواريءَ ديس ۾.
او مسافر دور جا،
ڪي اچي پل ٿڪ ڀڃو،
دل ڪُنواريءَ ديس ۾.
کِلَ خوشي ۽ ڀوڳ جا،
سازَ ڪي ڇيڙي ڇڏيو،
دل ڪُنواريءَ ديس ۾.