حياتي سور جهڙي آ،
تتل تندور جهڙي آ.
ڪري دل اڻ ڏٺا انگل،
پرينءَ جي پور جهڙي آ.
ڇڻي آخر ته ويندي ڄڻ!
وڻن تي ٻور جهڙي آ.
اٿي ويٺي ڏکي تڙپي،
مثل معذور جهڙي آ.
پُراڻي دؤر جي رسمي،
مڙهيل منشور جهڙي آ.
هجر جي زندگي جڳ ۾،
ڪَٽڻ مفرور جهڙي آ.
سدا دل! سوچ سوليءَ تي،
بڻي منصور جهڙي آ.
ڪڏهن ڄڻ ٽوهه کان ڪؤڙي،
ڪڏهن انگور جهڙي آ.
دردن دل اهڙي آزاري،
چوٽ لڳي آهي ڪاپاري.
قرب ڦڙي لئه دل تڙپي ايئن!
ٿر جي واري جيئن تاساري.
قلب نگر تي ڪاهي آيا،
سور سڀئي بڻجي تاتاري.
ڪونه ڳچيءَ مان نڪتي آخر،
ريت رسم واري پاڃاري.
ڪونه سگهي ڪو راز پَروڙي،
سوچ گهڻو ئي مون هاڪاري.
سورَ ڪرڻ نيلام گهريم پر!
ڪونه وٺي ٿو ڪو واپاري.
نانوَ نصيبن جي تاري شل،
”سوز“ سڦلتا جي ناتاري.