دل جي بستي وئي آ اُجڙي،
جيئن وڃي ڪو رستو اُکڙي.
چاهت جي چادر جا ٽوپا،
درد لُڪن ۾ ويا سڀ اُڊڙي.
ڪيئن گلابي ٿيندي موسم،
ڪونه ٽڙي هِت ڪائي مُکڙي.
نيٺ ڪڍي آ ڇڏبو تنهن کي،
ڏاٺ پوي ٿي جيڪا اُلڙي.
وڻ تي ماکي وانگي سک ڄڻ!
ڪونه پُناسين ڏاڍو اُپڙي.
ڪونه لَهي ٿو غم دل تان پَل،
چقمق وانگي پيو آ چُپڙي.
ڪونه لٿي ڪِسِ درد ستم جي،
دل جي ديڳ سڄي مون کُرڙي.
ڇوٻَ هڻي درد ڦَٽيندو دل،
ٻَگهه جيئن ماري ويٺل ڄُڪڙي.