چَري تو چاهه جي چادر ڇڏي ليڙون ڪَري آخر،
دلين ۾ زهر نفرت جو ڇڏيو ناحق ڀَري آخر.
غمن جي ڪّن گهري ۾ ٻڏي وئي نانوَ سوچن جي،
فڪر ۾ ساهه مُٺ ۾ آ ٻُڏل ٻيڙي تري آخر.
وچن ۽ واعدا جيڪي ڪيا تو ڪونه پاريا پر!
اڃان ڀي آسرو آ واعدو من ڪو پَري آخر.
جيئڻ جي آس جا جُگنو اڏاميو ڏور پيا اُڏرن،
اِچيو ٿي خودڪشيءَ جي سوچ ڀاڪر ۾ ڀَري آخر.
هينئين ۾ سور سوچن جا ڀـــڀڙ هر روز ٿا ڀَـــڙڪن،
ڪيم ڪَنَ ٽــــار ڏاڍي پَر نٿو سينو ٺري آخر.
اسان جي پيار جو پنڇي تنواري روز تاڻي ٿو،
ٻڌائي ڪيئن مٺا ماڻهو اوهان جي ٿي سَري آخر.
فقط احساس جا ئي هٿ مَلي افسوس ڪر مورک!
ويل جو وقت هٿ مان سو ڪڏهن ٿو ڪيئن وَري آخر.
اڃان خود پاڻ ڀي سمجهي سگهيو ناهيان سندم دل کي،
الئه ڇو بيوفا جي ڪاڻ ٿي ايڏو مَري آخر.