ڏِس شرم جو ٿي پَڪو،
آ رهيو ويهي يَڪو،
درد دل جي ديس ۾.
ٿو لڳي روپوش ٿي،
آ پناهه خاطر لِڪو،
درد دل جي ديس ۾.
من اندر چيري وڍي!
پر اڃان ناهي ٿڪو،
درد دل جي ديس ۾.
سڀ خوشين جا گُل چَري،
ڄڻ ته ٿي پيو آ ڍُڪو،
درد دل جي ديس ۾.
پير مُرشد ڪونه اٿس،
منٿ مان ڄاڻي مَ ڪو،
درد دل جي ديس ۾.
روپ جنهن جا سَوَ هزار،
ناسي پيلو ۽ ڦِڪو،
درد دل جي ديس ۾.
”سوز“ ناجائز طرح،
آ ڪَري ويٺو دِڪو،
درد دل جي ديس ۾.