وفا جي سِلي ۾، جفا ٿيو وڃي ٿي،
بَشر آ، بَشر کان خطا ٿيو وڃي ٿي.
جڏهن پيار ۾ ڪو مِلي درد غم ٿو،
سڄي زندگي پوءِ سزا ٿيو وڃي ٿي.
رکي سَڌَ سکن جي جيئڻ ڪو گهُري ٿو،
تڏهن هر خوشي لاپتا ٿيو وڃي ٿي.
طبيعت رُکي شوخ محبوب سامهون،
پٿر دل مُلائم صفا ٿيو وڃي ٿي.
ڪڏهن شومَ ظالم بنهه بيوفا کان،
ذري قرب جي ڪا ادا ٿيو وڃي ٿي.
حياتي مٿي ڪين بانور ڪجي ڪو،
حياتي ڪڏهن بي بقا ٿيو وڃي ٿي.
دنيا جي خفن ۾ ڪڏهن نينهن واري،
نماز به پڙهڻ کان قضا ٿيو وڃي ٿي.
عجب عشق ۾ ”سوز“ رکيل راز ڪهڙو،
دوا ۽ دعا لادوا ٿيو وڃي ٿي.