روز ذهن تي وهم وَڌن پيا،
ڳالهين جا ڪئين ڳوٺ ٺهن پيا.
توکي شايد ڪونه خبر آ،
ساجن ساري اشڪ وَهن پيا.
منهنجي اُجڙيل دل ڌرتيءَ تي،
تنهنجا پور ۽ سورَ رَهن پيا.
من ۾ جوڙيم سپنن جا سي!
سوچيندي سڀ محل ڊَهن پيا.
روح رتل آڪاس ويو ٿي،
چاهت جا سڀ چنڊ لَهن پيا.
جيون ۾ ڪو ڪونه لُطف آ،
ڏينهن ڏکن جا زهر لَڳن پيا.
يادون وکريل ذهن مٿي ڄڻ،
ٽانڊن جا ڪي ڍير دَڳن پيا.
ٺوٺ چپن تي ”سوز“ لَهِڻ کان،
مُرڪن جا سڀ مورَ ٽهن پيا.