وٺو جي مينهن ماڳن تي وطن گُلزار ٿي پوندو،
اَمن سک شانتيءَ سان هي چمن مَهڪار ٿي پوندو.
ڪري گجگوڙ ڌرتيءَ تي چئوماسو جڏهن وسندو،
سکيو سائو ستابو ملڪ هي چوڌار ٿي پوندو.
خدا خود خاص ڪندو مهر جي مسڪين مارن تي،
غمن ڏک سور صدمن کان جياپو ڌار ٿي پوندو.
مَريڙو ساڳ کَٽلاڻي ڪِرِڙ گولاڙ ۽ ڪَنڊڙا،
سنگهارن جو سَرِ بازار ۾ واپار ٿي پوندو.
چڙهي جي چنڊ چؤنري ڀر وڇايون چاڳ چانڊوڪيون،
سمورو ٿر اڇو اُجرو مثل سينگار ٿي پوندو.
جڏهن سَرسبز ٿي پونديون ڪنڌيون مهراڻ جون ٻيئي،
پَسي ڇوليون خوشيءَ ۾ پوءِ ته هرڪو تار ٿي پوندو.
اسان جي سنڌ ڌرتيءَ کي اچي ويرين وَڪوڙيو آ،
انهيءَ ڳڻتيءَ فڪر دل کي صبح سانجهي ڌَلوڙيو آ.
سدائين سنڌ سانگين جي غريبي حال تي سوچي،
اسان پنهنجو ذهن ماٽي مَهي وانگي وِلوڙيو آ.
سياسي ٺڳ وڏيرن جي رڳو سَکڻن دلاسن تي،
ڪري سک جون سَڌون مسڪين ماڻهن خوب لوڙيو آ.
امن جون جِن هنبوڇيون ٿي هنيون هر موڙ تي هردم،
اُنهن هٿ ساڻ ٻيڙو قوم پنهنجيءَ جو ته ٻوڙيو آ.
هتي سک جي گلابن جي ڪلي هرڪا ٽڙڻ کان اڳ!،
ستمگر سوچ سان تنهن کي دنيا بيدرد ٽوڙيو آ.
امن سک جو جنازو پيو کڄي هر روز ڌرتيءَ تان،
رقيبن بي وجه ماحول کي ناحق وڳوڙيو آ.
اسان کي هر سياسي رهنما ڪوڙا ڏٽا ڏيئي
ڪڍي مطلب سدا پنهنجو وري پوءِ منهن موڙيو آ
غلاظت گندگيءَ ۾ وئي وطن جي سونهن سَڀ اُجڙي
مِليو ڪنهن موڙ تي ناهي امن کي روز ووڙيو آ
هتي رهزن بنهه پاپي غريبن جي ته دشمن کي،
شرافت جو لقب ڏيئي عدالت ڇوٽ ڇوڙيو آ.
اسانجي پاڪ ڌرتيءَ جو امن ڪيئن آ ويو اُجڙي،
ڪڏهن ڪنهن ڀي نه سوچي راز هي باطن پَروڙيو آ.
صفا ڌارين منجهان اڙجي ويا اهڙا آهيون يارو!
اسان ناحق انهن سان دين جو ناتو ته جوڙيو آ.
اسان جي ديس جو دشمن بڻيو آ ”سوز“ جيڪو ڀي،
اسان هر سوچ پنهنجيءَ جو مٿس ڀونڊو گَروڙيو آ.