ڏيهه ڏکن جو ڳڙهه آ سارو،
ڪونه سُجهي ٿو سک جو چارو.
ماڻهن جي هڪٻئي لئه دل ۾،
نفرت جو ته چڙهي ويو ڄارو.
مند نه هڪ جهڙي آ رهڻي،
درياءَ به ڪڏهن وهندو اوڀارو.
ڪونه نبار ملي ٿو ڇا لئه،
روز اٽو کائون ٿا ڏارو.
جيون موت سندو کاڄ سدا،
هر ڪنهن جو آ اچڻو وارو.
پاپين نفرت جو آ ڦهليو،
گند غلاظت گپ ۽ گارو.
ڪونه سَلا ڪي موريا سک جا،
هر ڪنهن من ۾ غم جو پارو.
وکري وئي ڏس قوم سموري،
عرش مٿي جيئن تارو تارو.
”سوز“ ڪکايل ٻالڪ وانگي،
هانءُ هڄي ٿو روز ڏکارو.