اَچانڪ ويون ٿي اکيون چار بَس ۾،
اکين ئي اکين جو ته اظهار بَس ۾.
ڇڏي ڪم ته منهنجا ويا هوش هَڙئي،
نشو نينهن جو ويو چڙهي تار بَس ۾.
نگاهون ملڻ سان بنا ڪنهن به قيمت،
دلين جو ٿيو خوب واپار بَس ۾.
پکي ڪير ڪهڙي هُيا ماڳ جا پَر!
اسان پيار تن تي وڌا ڄار بَس ۾.
حجابن کي ٽوڙي اسان عشق واري،
ڪُڏي راند اوکي بڻي ٻار بَس ۾.
متان ڪير سمجهي وٺي هيءَ پرولي،
مگر ڪونه ورتو سَماچار بس ۾.
گهڻو دل ٿي چاهيو وجهي ٻک ملون پر،
ائين هو ڪرڻ يار! دُشوار بَس ۾.
جڏهن وقت آيو جدا ٿي وڃڻ جو،
تڏهن ”سوز“ لڙڪن ڪئي لار بَس ۾.