پوياڙيءَ جا پاڇا جيون،
بڻجي ويو ڇا مان ڇا جيون.
بيوس بار ڪُلهن تي گَهلي،
درد غمن جا لاشا جيون.
لوهه قلم جو لکيو ڀوڳي،
دِڏِڪا لوڏا ٿاٻا جيون.
سوچ فڪر جي ڪات ڪيو آ،
سيرون پائي ڀاڱا جيون.
ٽوهه مثل ويو بڻجي پنهنجو!
ڪيڏو اَمرت ڌارا جيون.
چوٽ لڳي ويو چيهاڙيون ٿي،
ريشم سُٽ جيئن ڌاڳا جيون.
”سوز“ سکن جو پل ڪو ناهي،
ٿي پيو ڪِرچيون ڪاوا جيون.