سهڻو شاهه ڀٽائي
جڳ ساري ۾ سهڻو لاشڪ شاهه ڀٽائي
حق ۽ سچ جي آهين تون ئي راهه ڀٽائي
آ تو ۾ سمجهه عقل ۽ ساڃاهه ڀٽائي
هيڪر ٿي تون هيڻن جو همراهه ڀٽائي
درد وندن جي تنهنجي در آ دانهن ڀٽائي
ڪنهن در دانهين بيوس ۽ بيواهه ڀٽائي
رب رسول کان پوءِ تون ئي ويساهه ڀٽائي
سوچ اداسي ٻوڙيو غم اوڙاهه ڀٽائي
ڏس مارو هي بڻيا بک ۾ پاهه ڀٽائي
جن جي ڪونهي ٻي ڪائي واهه ڀٽائي
آ شام صبح لڙڪن ڳل تي ڪاهه ڀٽائي
غربت جي ئي ڳڻتين ڪڍيا لاهه ڀٽائي
سورن ساڙي سوگهو رکيو ساهه ڀٽائي
درد ولر جي من تي هر دم ڳاهه ڀٽائي
مُند خزان ۾ چوڏس ٿي اونداهه ڀٽائي
ڏاڍن جوڙيل ڪوٽ ستم جا ڊاهه ڀٽائي
هيڻن تي هِت روز ٻري پئي باهه ڀٽائي
روز اٿي ٿي سرد چپن تي آهه ڀٽائي
تون ٿي حامي سور ستم غم لاهه ڀٽائي
هرڪو سينو سور سَٿيل سيڻاهه ڀٽائي
بيوس روئندي ڀٽڪي پيا بيراهه ڀٽائي
مُرشد ڏي تون سورن کان ته پناهه ڀٽائي
ظالم جڳ ۾ ڪو به وسيلو ناهه ڀٽائي
سانگين کي ڏي سک جو ڪوئي ڏاهه ڀٽائي
سور غمن ۾ برپا ڪر ڪو ٽاهه ڀٽائي
هر غم کان تون ئي هر پل آگاهه ڀٽائي
ٿي چوڏس پئي ساوڪ ۽ وڻراهه ڀٽائي
جيئڻ تان آ ”سوز“ کڄيو ارواهه ڀتائي
منٿ مَڃي تون تقدير ڦٽل کي ٺاهه ڀٽائي