ڪونه ڪِٿِ توکي پَسن راهه ۾ رُلندڙ اکيون،
روز ٿيون سُڏڪيو پون راهه ۾ رُلندڙ اکيون.
دور ڪنهن ڀي واٽ تي عڪس ماڻهوءَ جو پَسي،
ساهه ٿيون ٿڌڙا کڻن راهه ۾ رُلندڙ اکيون.
درد آويءَ ۾ پَچي رات توڙي ڏينهن جو،
مينهن وانگي ٿيون وَسن راهه ۾ رُلندڙ اکيون.
اجنبي ماڻهو لڳن شهر تنهنجي جا سڀئي،
پوءِ به ٿيون تن ڏي تڪن، راهه ۾ رُلندڙ اکيون.
ڪونه ڪي ترسي سگهيا خواب نيڻن ۾ ڪڏهن،
ننڊ کان قاصر رَهن راهه ۾ رُلندڙ اکيون.
مَن دريءَ مان ٿي پوي ”سوز“ جو درشن ڪڏهن،
ڀؤنر جيان اڏريو وَڃن راهه ۾ رلندڙ اکيون.