اسين غرقور ڳڻتين ۾ اسان کي سُڌ نه ڪائي آ،
اسان جي ملڪ ۾ يارو! چون ٿا عيد آئي آ.
لٽا ميرا چَتين وارا ڀلا پهري وڃون ڪيڏانهن؟
غريبت جي غمن سورن سڄي هيءَ جان گهائي آ.
اسان کي عيد واڌايون هِتي ڏيندو نه ڪو وٺندو،
اسان ڄڻ شهر پنهنجي ۾ عمر گهاري اَجائي آ.
اُتي ڪهڙيون ڪجن عيدون ڏجن ڪيئن عيد واڌايون،
جتي مسڪين ماڻهن کي ملي سک جي نه پائي آ.
ڀلي عيدون اُهي ئي ڪن خوشيون جن سان سدائين گڏ،
اسان جي حال غربت هيءَ حياتي وهه بنائي آ.
رڳو دهشت سندي بدبوءِ پئي هر موڙ تي پَسجي،
انهيءَ ماحول ۾ سک جي رکڻ تمنا اَجائي آ.
لڏي وئي لوڪ مان الفت اچي ويو دؤر ڪلفت جو،
فقط پنهنجي ته مطلب جي وڌي ويئي وَبائي آ.
اُنهن جي ”سوز“ مک تي رب سدا مُرڪون رکي قائم،
نوان پائي وڳا جن عيد پنهنجن سان مَلهائي آ.