ڪڏهن سِير ُيا اڌ ڪڏهن پاءُ آهي،
هينئين ۾ ته چڀندو رهيو گهاءُ آهي.
خزان مُند وانگي رهي دل جي ڌرتي،
بهارن سان رهيو نه منهنجو نڀاءُ آهي.
وفا جي سِلي ۾ سدائين اسان سان،
رهيو دوستن جو ته انياءُ آهي.
سدا نا اُميديءَ سندو دل پَڌر تي،
تِکو تيز ڪوسو رهيو تاءُ آهي.
عَجب بدنصيبي اسان جي ڏسو هيءَ،
سڄڻ سان ٿيو ڪونه سَرچاءُ آهي.
ڏکن ۾ ڏريل حال هيڻي مٿي هِت،
ٿيو ڪونه ڪنهن کي به ڪهڪاءُ آهي.
ڪڏهن راحتن جي مِلي ڪونه لولي،
رهيو روح ۾ ”سوز“ پڇتاءُ آهي.