ٿر مارن کان ڀاڳ رُسي ويو
ڪهڙو واءُ ڏکن جو وريو
ٿر مارن کان ڀاڳ رُسي ويو
ڏيهه ڏڪار ويو ٿي سارو
قهر ويو ٿي ڪهڙو نازل
ٿر جي سونهن وئي آ اُجڙي
مينهن نه ڪو ڪِٿِ ماڪ وسي ڪا
چؤڏس رُڃّ ڪري واڪا پئي
واري بڻجي ٽامون ويئي
ڏينهن تتل جون ڄڀيون ڄيرا
پاڻي ڪونهي برپٽ صحرا!
اَڪ-لاڻين ۽ ڄارين جا ڀي
پيلا بڻجي پنّ ڇڻي ويا
ڪربل جهڙو ڪوس ويو ٿي
مسڪينن جي گهر گهر ماتم
هندو مسلم هاري ناري!
درد غمن جي آوي من ۾
مال متاع ۽ ماڻهن جو ڏس
بک ۽ اُڃ ۾ تڙپي سَهڪي
هانڀارو هر هنڌ لڳي ويو
ڪونه مليو ڪو کاڌو پاڻي
بيوس بک ۾ پاهه بڻي سڀ
مور مَري ويا ڍور ڀٽن ڀر!
تُرت نه حيلو تِن جو ٿيو ڪو
ظالم پاپي وس وارن کي
تِر جي ڪائي ڪهلَ نه آئي
تَــــرَ جا ميـــرَ وڏيرا هڙئي
اي سي بنگلن ۾ آرامي
سرڪار چوي! خير مڙئي آ
معصومن جون اُڀ ڏاريندڙ
دانهون ڪوڪون ڪونه ٻُڌيون ڪنهن
گلڙن جهڙا ٻار بکن ۾
تڙپي سڏڪي ساڻا بڻجي
موت سندو جي کاڄ ويا ٿي
تن جي جوڙي پوتي ڪارڻ
پيءُ امڙ مامون ۽ چاچو
سوچ فڪر ڳڻتيءَ ۾ ورتل
هَڙ ۾ موڙي ڪونه رهي ڪا
غربت جي خنجر سان گهايل
مسڪين اٻوجهن جي ڪنهن ڇو؟
سار اڃان تائين نه لڌي آ
ڪرپٽ ڪامورن جي ئي شل
ريههَ پوي ڪا ساري گهر ۾
جن جي غفلت سُستيءَ سان ئي
هيڏو سارو قهر ويو ٿي
ناهي خوشيءَ جي پهر ڪٿي ڪا
ڪانءَ ڪبوتر ڳيري ڪنهن جو
آهـــيرو ڪنهن وڻ تي ناهي
ٿوهر ڪونڀٽ ڪانڊيرا ڀي
سوڪ سبب ٿي ٺڙڪ ويا سڀ
ڪونه ڀٽن ڀر ڇانوَ رهي ڪا
ڪونه وَٺو ٿر هيل اڳي جيان
هرجاءِ راڙو روڄ متل آ
بيوس ٿيا مجبور لڏڻ تي
پنهنجا گهر تڙ گام ڇڏڻ تي
موت ڪري ڏس راڱا ڇڏيا
هاءِ الا! پنهنجي ته اکين سان
اجڙيل ٿر جو حال ڏسي اڄ
رت جا ڳوڙها ”سوز“ رني دل
مَهر خدايا ڪر تن تي ڪا
ملڪ ملير مٿي مالڪ تون
رحمت جا ته ڪڪر برسائي
ڏيهه ڏڪاريل ٿر جي ساري
سونهن بحال پوي ٿي هيڪر!
سندر ساوڪ سونهن پٽن تي
مور ٽهوڪن ڪارونجهر تي
مرڪن مَهڪون هر ڪنهن مک تي
پنهنجو ماڳ وَسائي سانگي
سُرها جڳ ۾ شال جيئن گڏ!!
نوٽ: فيبروري 2014ع ۾ ٿر ۾ آيل ڏڪار کان متاثر ٿي لکيل