ڪنوارن هٿن سان ته پاڻي پياريئي،
قسم سان ڪٺل کي نئين سِرِ جياريئي.
کولي زلف ڪارا ته گهاٽا مٿان مون!
ڪري ڇانوَ دل جا سڀئي ٿڪ وِساريئي.
صفا حُور جهڙي لڳين تون صنم ٿي،
اسان کي ته اهڙو احساس ڏياريئي.
سڪون رات ساري ته ڪيڏو مليو هو،
سندءِ بخملي ٻانهن تي من سُمهاريئي.
ڀَـــري ڇرڪ سپني سهاني مان اُٿيس،
ڪري ڪِتڪتوڙي صبح جو اُٿاريئي.
ڪئي تو وڃڻ جي وِيم ساهه نڪري،
ڪري الوِداع ٿي نماڻي نِهاريئي.
سچو پيار سهڻي سسئي جي مثل تو!
ڪري ڳوٺ ۾ ڳالهه پنهنجي بِهاريئي.
ڀَري ”سوز“ پنهنجي ڪُنوارن ٻکن ۾،
جنت جا نظارا اکين ۾ ڏيکاريئي.