عشق اسان جي جند وڃي ٿيندو،
ساهه ۾ ڄڻ پيوند وڃي ٿيندو.
روح وفا جا راڳ چوي پيو ڏس،
تنبوري جي تند وڃي ٿيندو.
الفت عيوض درد دَغا دوکو،
رشتن ۾ ڏس گند وڃي ٿيندو.
ياد فڪر جو ته سڳو سيني ۾،
ڦاهيءَ جو ڄڻ ڦند وڃي ٿيندو.
عشق سندو ته سفر پار ڪجي ڪيئن،
ونگ وَڪڙ ۾ رَند وڃي ٿيندو.
احساس سندو جذبو ته دلين مان،
گهٽجي آخر بند وڃي ٿيندو.
سار پرينءَ سان روح سندم روڳي،
روز مِٺو گُلقند وڃي ٿيندو.
”سوز“ پَنو جيون جو وٽجي ڏس،
ڄڻ ته بهارون چند وڃي ٿيندو.