درد مليو دل روئي وَٺجي،
ڳوڙهن سان منهن ڌوئي وَٺجي.
هڏڪي تيز ٿئي ٿي جنهن دم،
دلبر جو نالو ئي وَٺجي.
نازڪ نينهن ڳنڍي پوءِ يڪدم،
پيچ ڪري پختو ئي وَٺجي.
جڳ ۾ سک سان جيئڻ جو ڪو!
ڪنهن کان رايو ڪوئي وٺجي.
پنهنجي مُڙسيءَ سان حق پنهنجو،
دشمن کان ته سَڄو ئي وَٺجي.
سونهن نگر جو سير ڪرڻ لئه،
رستو پوءِ دل جو ئي وٺجي.
”سوز“ وکر دل کي ته وڻي جو!
پهچ مطابق سوئي وَٺجي.