ڪونه اڃان دل بدلي آهي پنهنجي عادت،
تنهنجي نفرت هوندي توسان ايڏي چاهت.
ڪين اڪيلو راهه مسافر ڇڏجانءِ رولي،
مُحب وفا جو رکج ڀرم آ توکي پارت.
عشق عقيدت سان آ جانب عرض نماڻو،
پرت وفا جو جَرِ ڏيئي ڪر پوري حاجت.
الفت ۾ ٿو نوڙت سان نينهن ٿئي حاصل،
ڏاڍ ڏمر جي ڪونه هلي ڪا سگهندي طاقت.
مون کان کسجي مُرڪون خوشيون پل ۾ ويون سڀ،
ڪهڙو دؤر اچي ويو ڪهڙي جاڳي شامت.
اهڙو ڪوئي واءُ وريو جو ڪَلَ نه پئي ڪا،
سور غمن جي ٿي پئي برپا روز قيامت.
الفت جو هِت ڪونه قدر آ ڪنهن ماڻهوءَ وٽ،
ڪنهن ماڻهوءَ ۾ ڪونه رهي آ ڪا به اسالت.
سانت امن سان جيئڻ ماڻهو ڪونه ڏين ٿا،
دِليون ٽوڙڻ جي پيا ڪندا روز شرارت.
”سوز“ اوهان جي الفت منهنجو جند جياپو،
تنهنجي مرڪ مِٺي سان ملندي دل کي راحت.