نيڻ جڏهن ڀي روئندا آهن،
لُـــــڙڪ ڪسارا ٽمندا آهن.
ٻاڦ غمن جي بڻجي ڳوڙها،
بارش وانگي وسندا آهن.
ڊڄندي ڏڪندي نيٺ پُڄي ويو،
سنڌي سادو ٺيٺ پُڄي ويو.
ڪونه وڏيري غور ڪَيس ڪو!
جنهن جي پيرن هيٺ پُڄي ويو.
دل تي ايڏو بار رکين ٿو،
خود جي لئه آزار رکين ٿو.
اُلفت جي سودي اُجري ۾،
ڪلفت جو وهنوار رکين ٿو.
يادون اڏري دل تي لٿيون،
ماناري! جيئن مکيون سَٿيون.
ننڊ کَسي بي چيني بخشي پر!
”سوز“ پري ٿين پل ڪو نه ٿيون.
توسان هي آئينو شايد ڳالهائي ٿو،
خوب ڪري تعريف من مَهڪائي ٿو.
تون به تڏهن مُرڪي هر هر کيس ڏسين ويٺي،
”سوز“ ٻَڌي ٽڪ تنهنجي مک تي نيڻ ڄَمائي ٿو.
ڪولهڻ جي ڏس ٻار ڪُلهي تي،
ڏينهن سَڄو هي بار ڪُلهي تي.
سردي گرمي کيٽ کَرن ۾،
غربت جو آزار ڪُلهي تي.