ڏاڍا ماڻهو ڏوهه ڪري ٿا سُٿرا ڏِسجن،
رت ۾ رڱيل هٿ پوءِ ڀي ٿا اُجرا ڏِسجن.
هِت ڪانءَ ڪبوتر ڳيرن جي ڏس آکيرن ۾،
وَقت پڄاڻا ويٺل ٿا ڪئين چُٻرا ڏِسجن.
هِت قهر ڪميڻپ بَرپا ڪندڙ چهرن مان!
معصوم صفا ڄڻ بيوس ٿا صغريٰ ڏِسجن.
هي ته ڪمينا پاپي پيڙهين کان سڀ آهن،
گينگ وڏي آ، تن جا کولي شجرا ڏِسجن.
هر ماڻهو مسڪين هتي آ غم ۾ گهايل،
غربت ڏک جي گهايل دل جا ٽڪرا ڏسجن.
”سوز“ وري ڪو وقت اچي هن ڀونءَ سڄي ۾،
مَرد سخي دل قرب ونڊيندڙ فقرا ڏسجن.