سنڌ امن جي ڌرتي!
سنڌ امن جي ڌرتيءَ تي اڄ
درد ڏکن جا بادل ڇانيل
هيڏو قهر انڌير ڏسي هي
ڪنهنجي ڪن تي جونءِ نه سُري ڪا
افسوس امن ويو کسجي ليڪن!
ڪنهن به ذميواري نه قبولي
سڏڪو سهڪو پهر ويو ٿي
گهر گهر ۾ آ قهر ويو ٿي
آرام سڪون کسيو ويو آهي
سونهن وئي ڌرتيءَ جي اجڙي
احساس ختم ٿيو هر ڪنهن مان!
سنڌ امن آزاديءَ جي لاءِ
ڏاڍ ڏمر ۽ ظلم ڏسي ڀي
ڪنهن نه غدارن کي للڪاريو
پنهنجي ووٽن تي جي چونڊيل
ايوانن ۾ خاموش ستل!
پاڻ به سڀ پنهنجي ڌرتيءَ تي
افغان پناهگيرن وانگي ڄڻ
ڇاڪاڻ نسِت نرڄا ته بڻيا هون
بيجان رهون ٿا آخر ڇا لئه
هيءَ ته سموري ڌرتي پنهنجي
مڪلي موهن! ڪينجهر منڇر
ڀنڀور ڀٽون ۽ ديبل بندر
ڪُــــــّن ڪلاچي سمنڊ سمورو
سنڌو درياءَ لهرون ڇوليون
ٻيلا ٻنيون ڍنڍون ڍورا
پهڻ جبل رستا راهون سڀ
ڪوئل بلبل مور ڪبوتر
گل ڦل ميوا سبز نظارا
آثار قديمه درگاهون سڀ
پوٺن ڳوٺن لوڙهن ويڙهن!
سنڌي ٻولي جيجل لولي
اسڪولن آفيسن جا ۽!
صحرا واري ٿر ٿاڪن جا
ڀوڏيسر جي ڀونءَ سموري
تن جا پاڻ ئي وارث ازلي
پوءِ به رهون ڪن ٽار سدائين
پنهنجي پاڪ وطن جي گڏجي
ڇو نه حفاظت پاڻ ڪيون سڀ
مخدوم، بلاول، صوفيءَ جي
هوشو، هيمون، دولهه درياءَ
منصور حلاج ۽ ٻاگهيءَ جي
تاريخ پراڻيءَ کي ورجايون
”مَرسون مَرسون سنڌ نه ڏيسون“
گهر گهر نعرو عام ڪيون هي
جنگ امن جي جوٽيون گڏجي
غيرن سامهون جُهڪڻو ناهي
پير نه ڪو پٺتي آ هٽڻو
پنهنجو حق پورو آ وٺڻو
سک جو سورج اڀرڻ تائين
ساعت ساهي پٽڻي ناهي
غير ڪمينا چور تڙي سڀ
دؤر ختم اونداهو ڪيون هي
سک جو جوڙيون ڏيهه سڄو هِت!
آزاد امن جا ڳيرا اُڀ ۾
شام صبح بي خوف اڏن لَکَ
چيٽ ڪتيون چانڊاڻ چمن ۾
سرهاڻ سکن جون هيرون هردم
ٽهڪ گلابن جا ته ٻُرن جت
مُرڪ نه ميري ڪنهن جي ٿئي ڪا
سونهن امن سنسار سڄو هي
سبز چمن شاداب وڃي ٿي
”سوز“ خوشي گهر گام وڃي ٿي