اسان وقت سان گڏ ڀَريا پير آهن،
رُڳو وار اُس ۾ اڇا ٿيا ته ناهن.
اسان زندگيءَ جي سفر مختصر ۾،
سوين حادثاتي ڏٺا معجزا هن.
کسي مُرڪ مسڪين مک تان ته ظالم،
وري کيس واپس ڪرڻ ڪونه چاهن.
رحم جي نظر ڪونه ڪنهن ۾ ڏٺي مون،
جبر ڏاڍ سان کل غريبن جي لاهن.
رکي ڪوبه مطلب دغا باز ماڻهو،
ڊرامون نئون ٿا هتي روز ٺاهن.
ويا نيٺ رَويا سڀن جا بدلجي،
ڪشي ڪانه سيني! سُڌا روز واهن.ِ
ستم سور سهندي جلي جان ويئي،
پيون قلب تي سور سوچون ئي ڪاهن.