سگهو سار لهي وڃ
مَٽي چار مُندون ويون سالَ ۾ ڏِس
الئه ڇا ته گذري ويو ڪالهه ۾ ڏِس
پچي انب پيلا ٿيا پال ۾ ڏِس
وڍي انب ڦارون رکيم ٿالهه ۾ ڏِس
ٿيا طعام مون لئه اوهان بن ڪسارا
سگهو سار منهنجي لهي وڃ خدارا!
لنوي ڪانگ گهر جي اڱڻ تان اُڏامي
ڪري کوڙ سوچون پئي دل اُڀامي
ڪڏهن دل سڙي ۽ ڪڏهن ٿي اُجهامي
رڳو نا اُميدن هٿان ٿي ڪُسامي
پيا نيڻ روئن اوهان لئه اُڃارا
سگهو سار منهنجي لهي وڃ خدارا!
پئي شاخ جَرَ مان وهي تار جاني!
پيا راند ڪُنڌري ڪڏن ٻار جاني!
هوا تي وڻن جا لڏن ٽارَ جاني!
اوهان جي اسان کي لڳي سارَ جاني!
اڱڻ تي اسان جي هلي آ پيارا!
سگهو سار منهنجي لهي وڃ خدارا!
وڻن اوٽ ۾ آ ڪئي ڪوڪَ تاڙي
مٿان تيز ڪاڙهو پيو هانءُ ساڙي
رُنا نيڻ ڏاڍو گرم لڙڪ ڳاڙي
پرين ڪونه آيا جنم جي ڏهاڙي
ڏکن ۾ بڻي ”سوز“ هيڪر سهارا
سگهو سار منهنجي لهي وڃ خدارا!