وري وقت ايندو بهارون به ڏِسبيون،
وري ”سوز“ ڪونجن قطارون به ڏِسبيون.
امن جون هوائون گَلي گام گُهلنديون،
وري مُرڪ مکڙين اڏارون به ڏِسبيون.
عشق اسان سان ڀيچي رهندو،
چنڊ مثل جيئن! چيٽي رهندو.
سونهن صداقت ساٿ سلامت،
اُجرو من ۾ مَهڪي رهندو.
تنهنجي راهه تڪڻ جون عادي،
سِڪَ مان ”سوز“ سَڏڻ جون عادي.
عادت ڪونه ڇڏين ٿيون اکيون،
بڻجي مينهن وَسڻ جون عادي.
تنهنجي روز چوڻ تي دلڙي،
منٿ ڪئي مون تڪڙي تڪڙي.
بي مَروت ماڻهوءَ نه مَڃي ڪا،
”سوز“ ڪڏهن ڀي منهنجي هڪڙي.
رُنو درد غم ۾ يَڪو تون به هوندين،
سڄي رات روئي ٿڪو تون به هوندين.
برهه باهه من ۾ وسامي نه هوندئي،
تڏهن ٿيو ته ضد ۾ جَهڪو تون به هوندين.
ڇڏي شهر تنهنجو وَڃڻ ٿي چوي دل،
ترڪ واسطا سڀ ڪَرڻ ٿي چوي دل.
قدر ڪونه تو وٽ ٿيو شهر ۾ ڪو،
تڏهن زهر جو ڍُڪ ڀَرڻ ٿي چوي دل.
دل ۾ درد هزارن هوندي،
وِرلي جا به خوشي آ مِلندي.
ڪانگن ۾ ڄڻ چُٻّ هَلي پئي،
راس نه آيو ڪو سک مون کي.
هاڻ سڀئي سڱ ڇنڻا پوندا،
پيرن تي هٿ رکڻا پوندا.
تنهنجي نفرت چوٽ چڙهي وئي،
نوڙت جا در بَندڻا پوندا.