زلف ڇوڙي ڇڏ هوا ۾ ڀل لُڏن،
ڪنڌ تي واسينگ جيئن ڀل پيا ڪُڏن.
ڪين نظرون ڪر جَهڪيون پنهنجون پرين،
نيڻ نيڻن جي ته ساگر ۾ ٻُڏن.
سونهن جي ڪهڙي ڪيان تعريف مان،
ساهه سيني ۾ پيا ٿڌڙا سَوَ اُٿن.
ڇير ڇمڪائي هلڻ هرڻي مثل،
ساز ٿا سنگيت جا دل ۾ ٻُرن.
هوبهو ٿا بادلن جهڙا لڳن،
ڄڻ گهٽا ڪاڪل پيا بڻجي هُجن.
سوچ ۾ محسوس ٿئي ٿو زلف ڄڻ،
نانگ سَوَ ڪارا پيا بُت تي سُرن.
تو چيو مُرڪي فدا مان پيار تان،
لفظ سي هر دم هينئين ۾ پيا هُرن.
”سوز“ تنهنجي سونهن تان صدقو ٿيان،
مُرڪ جا پوپٽ چپن کي ڪئين چُمن.