پاڻي بوڊن وانگي دل ڦِسڻي آ،
ڳالهه نه راز سندي جنهن ۾ ٽِڪڻي آ.
سونهن مٿان ٿي هيج منجهان هرکي پئي،
نازڪ اهڙي پٽڙي ڄڻ کِچڻي آ.
وونءَ وڃي ٿي درد هجر جي ڌڪ کان،
ميدان مُحبّت ۾ بس ڊڄڻي آ.
عشق ۽ مشڪ سندي ڪا خوشبوءَ يارو،
لوڪ اڳيان نه ڪڏهن هرگز لِڪڻي آ.
عشق نپٽ آ نانگ! سڀن جي اهڙي،
ڳالهه ته زوري ذهنن ۾ وجهڻي آ.
ڪير نه پَرکي ”سوز“ سگهيو اڄ تائين،
ڪنهن دم روئندڙ ۽ ڪنهن دم کِلڻي آ.