عشق چڙهي ويو چوٽ پرين آ،
من ۾ ٿي ڦڙڦوٽ پرين آ.
اُڻ تُڻ سوچون سور وڌن پيا،
لُڙڪ اکين! پالوٽ پرين آ.
صفا موُر پئجي ڳچيءَ ۾ ويو آ،
جيئڻ زهر جهڙو ڪري جنهن ڇڏيو آ.
اُهو درد رولي اچان ڪِٿِ ٻُڌايو،
ڪري ساهه کي جنهن ته سوگهو رکيو آ.
نه پَــــــــر سال آيو نڪي هيل ايندو،
ڪڏهن ڪونه مون سان ڪرڻ ميل ايندو.
اچي محب جيئري ملڻ ڪونه ٿو پر!
ٻُڌي موت منهنجو انهيءَ ويل ايندو.
درد ڇڏيئي سڀ خوشيون کائي،
ڪونه ڇڏي تو دل ۾ ڪائي!
توکي دشمن دَرَ تي ٻَـــــڌجي،
اهڙي تو دل ”سوز“ رنجائي.
نيڻ اُڃارا اڄ ڀي ساڳيا،
لڙڪن لارا اڄ ڀي ساڳيا.
تعبير نه ماڻي ”سوز“ سگهيا،
خواب ڪُنوارا اڄ ڀي ساڳيا.
پَلي آسرا ڀي پَلي ڪونه سگهيس،
روئڻ کان چري دل جَهلي ڪونه سگهيس.
سڄي زندگي جنهن صنم کي ته ارپيم،
ملي ”سوز“ تنهن سان گَلي ڪونه سگهيس.
هن جهڙو هر بار ٿيان ڇو،
آئون ننڍڙو ٻار ٿيان ڇو.
روز رُسڻ آ هُن جي عادت،
”سوز“ ڀلا بيزار ٿيان ڇو.
نڪي ڪير ڏيندو،
نڪي ڪير وٺندو.
هتي سورَ هرڪو،
کڻي ساڻ هلندو.
ڪٿي تو حياتي ڀلا آ گُذاري،
ملي ڇو نه سگهيئي خوشي ڪا اڌاري.
پيو ”سوز“ روئندو وتين روز ڳرندو،
ڪڏهن مُرڪ مک جي نه مُرڪي اُجاري.