ڪڏهن هن قوم جي قسمت مٿي ويچارجي ويهي،
بڻي بدبخت ڇو آخر ذهن بيدارجي ويهي.
امن ۽ پيار جي ڌرتي تپي ٽامون وئي بڻجي،
حقيقت حال ماضي جي سڄي اظهارجي ويهي.
سڪونت سانت جا ڳيرا ڪبوتر هيٺ لهندا پر!
مُحّبت مِيٺ لفظن سان کِلي ڳٽڪارجي ويهي.
سموري قوم وڻ وڻ جي ته ڪاٺي ٿي وئي وِکري،
انهيءَ کي ڀروسي جوڳو ڪري سهڪارجي ويهي.
محبّت جا سلا ساوا ڦُٽي ڌرتيءَ مٿي پوندا،
گلابن جو گسن تي جَر وري ڇٽڪارجي ويهي.
رڳو ڪفلت سبب اُجڙي چمن ڌرتي سندو ويو آ،
وفا جي مُرڪ خوشبوءَ سان وري سينگارجي ويهي.