قسمت جو آ کيل نِدورو
غربت ڳڻتيءَ جهڙو جڳ ۾
مرض نه موذي آهي ڪوئي
سوچن ۽ سُڏڪن ۾ لڇندي
چين ڦٽي آرام وڃي ٿو
زرد پنن جي موسم جهڙا
عَڪس اکين ۾ روز رهن ٿا
سوچ اداسيءَ جا هُردي ۾
زاغ هڻن ٿا چهنگون هردم
مُرڪ سنديون ريکائون مک جون
تبديل ٿين غم! ڪيفيت ۾
اوجاڳن ۾ حالت هيڻي
راحت وارا روح منجهاران
رنگ وڃن ٿا سارا وکري
مونجهارن ۾ ڦاٿل هرپل
ماڻهو ڪهڙي راهه وٺي سو!
خودڪش بڻجي جان وڃائڻ
هي به وڏو آ ڏوهه سَراسر
وس وارن جي منهن ۾ ڏسندي
پنهنجي جائز حق جي خاطر
روئندي رڙندي سال لنگهي ويا
ڪونه برابر حق مليو ڪو!
ڏاڍن جو هي ڏيهه سمورو
مسڪين سندو هِت ڏوهه جيئڻ آ
قسمت جو آ کيل نِدورو
”سوز“ وري ڀي رب هيڻن جو
درد دلين جي دانهن قبولي
تاري غم مان پار ڪندو سو
وقت نه ساڳيو رهندو سوئي
سک جو سورج اُڀري پوندو
راحت واريون هيرون گُهلنديون
روشن راهون بڻبيون سک جون
هيڻن جو هن جڳ ۾ گهارڻ!
جيون سوکو بڻجي پوندو.