حياتي ڏکن ۾ پئي روز ڪٽجي،
ڪيم کوڙ حيلا نٿو درد گهٽجي.
هجر جا سوين سور ٽڪرون هڻن ٿا،
انهيءَ سوچ ۾ پيو ذهن هي ڦٽجي.
هُجي کوٽ الفت سندي جنهن به دل ۾،
ڪري ترت پاسو انهيءَ کان ته وٺجي.
هِتي روز وحشي ته بازن چنبن ۾،
امن جو پکي پيو صبح شام جهٽجي.
چئي ڳالهه منهن تي سرِ عام ڏي تون،
سندءِ روح ۾ جا پئي روز وٽجي.
سڄو باغ گلزار جنهن گل سبب آ،
اُهو گل گلابي ڪڏهن ڪين پٽجي.
ڪرڻ غير سان ٺاهه ٿو ايئن ڀاسي،
ڇڏي پَٽ مٿي ٿُڪَ وري سا ته چٽجي.
رهن روح ۾ ٿا ڪري راڄ جيڪي،
انهن کان نه منهڙو ڪڏهن ”سوز“ مٽجي.