ضرور اَچبو،
سچي جي دل سان سڏيو اوهان ڙي!
ڪري اکيون پير ”سوز“ تو وٽ،
حِجاب ٽوڙي ته هيج مان ڙي!
عجيب رَسبو.
شاعري
گـيڙوء رَتا خواب
ڪتاب ”گيڙوءَ رتا خواب“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب اسان جي ٽهيءَ جي خوبصورت شاعر واحد سوز ملاح جي شاعريءَ جو پنجون مجموعو آهي. واحد سوز ملاح جي شاعريءَ ۾ رومانوي رنگن جي اپٽار سان گڏوگڏ معاشرتي منفي پهلوئن کي اجاگر ڪرڻ جا جتن به قابل داد آهن. سنڌي ادب جي خدمت جو ان کان وڌيڪ ثبوت ٻيو ڪهڙو ٿي سگهي ٿو، ...
- 4.5/5.0
- 6977
- 742
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- واحد ’’سوز‘‘ ملاح
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب ۽ پبلشر
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- مهاڳ
- پنهنجي پاران
- نظم
- جنت الفردوس آهن ٻئي ڪنڌيون مهراڻ جون،
- نئون سال مبارڪ!
- سهڻو شاهه ڀٽائي
- روز رهون ٿا سوچن ۾ گم
- مان سور سَهان تو ڪاڻ مٺا
- سنڌ امن جي ڌرتي!
- ڇا ڳالهه ڪَجي سينگارن جي
- اي ڊسمبر الوداع
- ٿر مارن کان ڀاڳ رُسي ويو
- چنڊ گهٽائي چانڊوڪي جيئن!
- اُٿو يار ساٿي!
- قصو عشق جو
- مجبور صدائون
- سجاول شهر جي لائبريري
- قسمت جو آ کيل نِدورو
- گَهَرو گَهَرو درد رَسائي
- امن جا گيت آلاپي
- سگهو سار لهي وڃ
- وقت مليو ته وري ملنداسين
- اڃان ياد آهن
- هڻي اسلام جو نعرو
- چَپَ ڪُنوارا چُمان
- سياسي وڏيرو
- غزل
- شاعر ہی اعلیٰ مائینڈ ہوتا ہے
- پوپٽ جا پَرَ وڻيا سُندر،
- وٺو جي مينهن ماڳن تي وطن گُلزار ٿي پوندو،
- اَچانڪ ويون ٿي اکيون چار بَس ۾،
- هٿن ۾ گرم هٿ اوهان جو کَپي ٿو،
- موسم ۾ ٿي تبديلي آ،
- ڏيهه ڏکن جو ڳڙهه آ سارو،
- حياتي ڏکن ۾ پئي روز ڪٽجي،
- عقل هوش جاڳي انهيءَ دم پَيوسين،
- پاڻي بوڊن وانگي دل ڦِسڻي آ،
- سوچي سوچي ٿڪجي پوندين سوچ ٿڪڻ جي هرگز ناهي،
- ڏسو پرت ڪيڏي پکين جي وَلر ۾،
- قانون هتي جو جس لَهي ٿو،
- عشق اسان جي جند وڃي ٿيندو،
- ڪڏهن هن قوم جي قسمت مٿي ويچارجي ويهي،
- اسين غرقور ڳڻتين ۾ اسان کي سُڌ نه ڪائي آ،
- سونهن ثقافت سنڌ وَندن جي،
- سورَ اکين جي هردم اوڏا،
- چَري تو چاهه جي چادر ڇڏي ليڙون ڪَري آخر،
- الوداع جو ٻُڌي،
- درد مليو دل روئي وَٺجي،
- وفا جي سِلي ۾، جفا ٿيو وڃي ٿي،
- ماڪَ ڦُڙن جيئن پاڪ مُحبّت،
- ڪنوارن هٿن سان ته پاڻي پياريئي،
- چُميون چاهتون سڀ وساريون نه هوندئي،
- نينهن اڃان نبري نه سگهيو آ،
- قرب ونڊڻ جي عادت دل ۾،
- پوياڙيءَ جا پاڇا جيون،
- ڪڏهن سِير ُيا اڌ ڪڏهن پاءُ آهي،
- ڳالهه منجهان ٻي ڳالهه ڊگهيريون،
- ڪونه دل جون مُرادون پُڳيون عيدَ تي
- ڪَشمور ڪراچي ۽ ڪينجهر،
- سنڌ سدائين رهندي سُرهي،
- زلف ڇوڙي ڇڏ هوا ۾ ڀل لُڏن،
- پَـــٽـي مالهي گلابي گل کَپائي چؤنڪ تي ويٺو،
- چاهت جو تو ٽوڙي ڇڏيو چنڊ ڀَري ڏي،
- روز ذهن تي وهم وَڌن پيا،
- ڪونه ڪِٿِ توکي پَسن راهه ۾ رُلندڙ اکيون،
- دل جو دلبر مِير ڪَيوسين،
- قرب مُحبّت ميڙن ۾ آ،
- ڪونه اڃان دل بدلي آهي پنهنجي عادت،
- ڏاڍا ماڻهو ڏوهه ڪري ٿا سُٿرا ڏِسجن،
- اوهان جي شهر مان نڪري جڏهن پنهنجي پُناسين گهر،
- حياتي سور جهڙي آ،
- منظر ڪي ٺاهيندو اڳتي،
- ٽهڪَ چپن تان ڪير کَسي ويو،
- مُحب ملڻ جا خيال هوا ۾ خوب اُڏاري،
- جيئڻ ڏاڍو تنگ ويو ٿي،
- قانون سندو ڪو رنگ نسل،
- اسان وقت سان گڏ ڀَريا پير آهن،
- دل جي بستي وئي آ اُجڙي،
- واٽ وفا تي هلندو ڪَر تون،
- ڏوهه بنا ڏوهاري آهيون،
- چورڻ وارا چوريندا پيا،
- جيون جانب ڪَٽيون گڏجي،
- زلف هوا ۾ ڇوڙي ڇڏ تون،
- چؤسٽا
- ”سونهن، سچ ۽ امن جو شاعر“
- دل چَوي ٿي دادِلو بنجي پوان،
- وري وقت ايندو بهارون به ڏِسبيون،
- عشق چڙهي ويو چوٽ پرين آ،
- نيڻ جڏهن ڀي روئندا آهن،
- جنهن کان هڪڙي ڳالهه نه پَرندي،
- وايون
- شبانه عالماڻي
- تعبير نه سَگهيا جي ماڻي،
- اُبتو به لِکيم سُبتو به لِکيم،
- چانڊوڪين جي ئي چاڳ ۾،
- گُلشن باغ بَهارن ۾
- پٿر دل بيوفا خاطر،
- مُحبت راند ۾ آهيون،
- حال نه پُڇ تون هيڻا آهن،
- فضيلت ۽ صبر دل ۾،
- سَوالن جو سفر جاري،
- ماڳ تي هر ڪو پُڳو ،
- ڪنهن ڀي در تي دان نه مِليو،
- جوئاري ڳوٺ ۾ هِڪڙو،
- پيار ٿي توسان ويو،
- اسانجو ڪنڌ جيڏانهن آ،
- ڏس رات اڃان باقي،
- هَڻي الزام ڪاري آ،
- دوستيءَ ۾ دلربا،
- ڌر تتي جن آ ڪئي،
- نِنڊ نيڻن مان اُٿي،
- ڏِس شرم جو ٿي پَڪو،
- پنجوڙ
- خوشنصيب شاعر
- امن کسيو وِيو،
- ڪڏهن نه ڪو دَم،
- اَچو ته گڏجي،
- ضرور اَچبو،
- اُداس جيون،
- پرينءَ پَچارون،
- عَجب دنيا ۾،
- دُکي اسان جي،
- سَکي هٿن ۾،
- ڌِيان ڪر تون،
- نَقاب کولي،
- پرين پَسين سک،
- ٿيون جُدا ٻئي،
- ضَمير وِڪيو،
- اَمير ماڻهو،
- آخری پںو
سچي جي دل سان سڏيو اوهان ڙي!
ڪري اکيون پير ”سوز“ تو وٽ،
حِجاب ٽوڙي ته هيج مان ڙي!
عجيب رَسبو.