روز رهون ٿا سوچن ۾ گم
ڪونه لٿي اُڀري جي خبر ڪا
دل جي بنجر ڌرتيءَ تي اڄ
ڳڻتين جا ڪَئين ڳوٺ اَڏيل هنِ
ڳهر اداسيءَ جو سايو ڏس
نيڻ نگر تي روز رهي ٿو
درد هجر جي پن ڇڻ موسم
روح رَتورت روز ڪيو آ
مايوسين جي بي پاڙي ول
زرد اميدن جو ته ڪيو وڻ
بي پرواهه سان دل جو سودو
راس نه آيو گهاٽي ۾ ويو
ساري ويڌن جو ته سبب هي
غربت هيڻو حال بڻيل آ
موت مثل هر پهر لڳي ٿو
”سوز“ اڃان ڀي آس جيئڻ جي
زنده رکيو روز اچي پئي
توڪل جي ترهي تي ترندي
جيون جاڙ سفر گهاريون پيا
شايد ڀاڳ کُلي پئي ٻيهر
درد غمن مان جند ڇٽي پئي
دل جي ڌرتي سبز سکي ٿئي