سنڌ سدائين رهندي سُرهي،
مَهراڻ مِٺي وهندي سُرهي.
پرهه ڦٽيءَ جو ماڪ گلن تي،
هيج منجهان پئي لهندي سُرهي.
گل ڦل ميوا وستي واهڻ،
سونهن سڀيتا ٺهندي سُرهي.
سينگار ڪري سرتيون سٿ ۾،
لائن هٿ تي مَهندي سُرهي.
سنڌ نه دنيا جي نقشي تان،
رنگ ڪچن جيان ڊهندي سُرهي.
”سوز“ امن جي سوچ هينئين مان،
ڪونه ڪڏهن ڀي ٽهندي سُرهي.