ڪالم / مضمون

ڳالهيون پيٽ ورن ۾(ڀاڱو ٻيون)

هي ڪتاب ”ڳالهيون پيٽ ورن ۾ ، ڀاڱو : ٻيو“ شاعره ۽ ليکڪا سلطانه وقاصيءَ جي ڪالمن جو مجموعو آهي.
هن ڪتاب “ڳالهيون پيٽ ورن ۾” ۾ جيڪي ڪالم شامل آهن سي اسان جي ئي معاشري، اسان جي ئي ماڻهن ۽ اسان جي ئي دنيا جا آهن. هنن ڪالمن ۾ ڪيئي ڪهاڻيون، ڪيئي واقعا موجود آهي، تاريخ جا ڪيئي واقعا درج آهن. هن ڪتاب ۾ هڪ عام ڪهاڻي ملي ٿي ، اها آهي عورت جي ڪهاڻي، جنهن تي ليکڪا تمام گهڻو لکيو آهي، ڪيترين ئي عورتن جون ڪهاڻيون شامل آهن. هن ڳوٺ جي عورت، شهرن جي عورت، اٻوجهه سادي سودي، اڻپڙهيل عورتن سان گڏ لکيل پڙهيل عورت تي به لکيو آهي. سندس ڪالمن مان گهڻا عورتن تي لکيل آهن. ان جو هڪ سبب اهو به آهي ته هوءَ پاڻ به عورت آهي، هڪ ماءُ آهي، هڪ ڌيءُ آهي، هڪ ڀيڻ آهي.
Title Cover of book ڳالهيون پيٽ ورن ۾(ڀاڱو ٻيون)

قصو هڪ خط جو

ڪجهه ڏينهن کان وٺي مان سڪينه گاد کي ياد پئي ڪيو، مون کي ان لاءِ پريشاني به هئي ۽ دل سان دعا پئي ڪيم ته الله ڪري هوءَ چڱيءَ ڀلي هجي، ڪراچيءَ ۾ اچي سڪينه مون سان فون تي ضرور ڳالهائيندي آهي پر ڪيترائي دفعا ان مون کي لاڙڪاڻي مان به فون ڪيو آهي. هاڻي جو مهيني کان مٿي ٿي ويو ۽ مون کي سڪينه جي ڪا خبر چار ئي نه هئي سو ڪنهن ڪنهن وقت ان جي ياد دل ۾ اڀرندي هئي ته پريشاني به ٿيندي هئي هاڻ گذريل هفتي سڪينه مون سان فون تي ڳالهايو. ٻڌايائين ته هاڻي ان جي طبيعت ڪافي بهتر آهي. ڊاڪٽر جو ٽائيم دير سان ڏنل هو ان ڪري هوءَ ڪراچي مهيني ڏيڍ کان پوءِ آئي آهي، ان پنهنجي طبيعت بابت ٻڌايو ته منهنجي دل کي سڪون مليو.
سڪينه گاد هڪ سٺي شاعره آهي، هوءَ ڪافي عرصي کان سورمي ۽ ادبي صفحي ۾ لکندي رهندي آهي. پاڻ ڊاڪٽر آهي ۽ سندس گهر وارو به ڊاڪٽر آهي. پاڻ اسپيشلائيزيشن پئي ڪيائين ته اوچتو سندس طبيعت خراب ٿي وئي. حادثو به اهڙو جو نظر خراب ٿي ويئي. ڊاڪٽرن جي مطابق هي اکين جي نه پر دماغ ۾ ڪجهه آهي جنهن جي اثر ڪري نظر تي اثر پيو آهي. هاڻ ته سڪينه ڊاڪٽر کان علاج پئي ڪرائي ڪڏهن مايوس هوندي هئي ته ڪڏهن پرُ اميد.
سڪينه ۽ سڪينه جهڙيون ڪيتريون ٻيون اديبائون ۽ ڀينرون ادبي صفحي جي حوالي سان ۽ سورمي صفحو جڏهن مان سنڀاليندي هئس ته مون کي خط لکنديون هيون اهڙا ڪيترا خط مون سنڀالي رکيا آهن. اسان جي سنڌ ۾ سنڌي نياڻي ڪيترن مشڪلاتن ۾ آهي ان جو احساس انهن جي خطن مان لڳندو هو. ڪي ڀينرون مون کي پنهنجا مسئلا ۽ ڏک لکي راءِ گهرنديون هيون ته اسان کي ڇا ڪرڻ گهرجي. ڪي ته اهڙيون هونديون هيون جيڪي مون کي لکنديون هيون ته اسان جو ڀاءُ يا اسان جو والد توهان جا ڪالم پڙهندا آهن ۽ توهان کي پسند ڪندا آهن. مهرباني ڪري اسان جي ڀاءُ کي يا والد کي اسان جي باري ۾ ڪا سمجهاڻي ڏيو جيئن هو اسان جون ڳالهيون سمجهن. سچ ٿيندو به ائين هو، پهريائين ته مان اهو سوچيندي هئس ته ڪنهن جي ذاتي گهريلو مسئلن ۾ دخل اندازي ضروري نه آهي پر ڪن اهم حالتن ۾ جڏهن مان اهڙو ڪو قدم کڻندي هئس ته مون کي ڏاڍي سٺي موٽ ملندي هئي الائجي ڪيترا درديلا مسئلن سان ڀريل خط اڄ به مون مون وٽ محفوظ آهن. ٿر کان وٺي جيڪب آباد، شڪارپور کان وٺي ڪنڌ ڪوٽ تائين اهي سڀ خطن ۾ لکيل ڳالهيون منهنجي ذهن جي پولارن ۾ دفن آهن. جڏهن به ڪنهن مسئلن تي جيڪي سماجي، اخلاقي يا اقتصادي هوندا آهن ته اهي سڀ خطن ۾ لکيل ڳالهيون منهنجي ذهن ۾ اڀري اينديون آهن ۽ پوءِ مون کي لکڻ سولو ٿي پوندو آهي. انسان انسان جو کاڄ آهي هر انسان ٻئي انسان جو محتاج آهي. هن دنيا ۾ ڪوبه اسان اڪيلو زندگي نٿو گذاري سگهي. بند ڪمرن ۾ ويهي لکڻ يا چانڊوڪين راتين ۾ ويهي سوچڻ کان بهتر آهي ته انسان جي جيون ۾ جهاتي پائي. هڪ ٻئي جو ايترو ويجهو اچي وڃجي جو اڳلو توهان کي پنهنجو سمجهي توهان کي پنهنجي اندر جو احوال ٻڌائي. سچ ته اندر جو حال اورڻ سان اڌ سور ختم ٿي ويندا آهن. ان ڪري اڄ مان وڌيڪ ڪجهه لکڻ کان بهتر ڊاڪٽر سڪينه گاد جو هي خط توهان جي پڙهڻ لاءِ رکان ٿي ۽ اوهان پڙهندڙن کي به عرض ڪيان ٿي ته اهڙين باهمت ڇوڪرين جي همت افزائي ڪيو دعا ڪريو، ڇو ته دعا ۾ وڏي تاثير آهي، خبر ناهي رب ڪنهن جي ٿو ٻڌي، پر اسان بندي کي هڪ ٻئي جي اندر جي ڳالهه ضرور ٻڌڻ گهرجي.
خط
ڀيڻ سلطانه!
اوهان لاءِ ڪجهه دل جون ڳالهيون
2003ع جا سج سڀ اونداهيون پاڻ سان گڏ کڻي وڃ، اڄ جي مان جبلن جي لڪن ۾ تو کي ويندو نه ڏٺو ته مان مايوس نه آهيان. مان جي اڄ رستي ويندي سرنهن جا پيلا گل نه ڏسي سگهيم ته پرواهه نه آهي، مون کي پنهنجي خدا تي يقين آهي ته مان پنهنجي سهڻي ڪائنات کي وري پنهنجي ٻنهي اکين سان ڏسي ۽ پسي سگهنديس ۽ نئين نڪور سج کي پوري آب و تاب سان چمڪندو ڏسنديس. انهن پيارن ماڻهن کي جن مون سان پيار ڪيو آهي ۽ جن سان مان پيار ڪيو آهي. پنهنجي مٺڙي امڙ کي جيڪا مون کي نه ڏسي پڇندي آهي ته سمهي ڇو پئي آهي. بيمار آهي ڇا؟ ان پياري ماما (گل) کي جيڪو پنهنجي وات جو گرهه به مون ڪاڻ بچائي رکندو آهي. ان پياري پڦيءَ کي جيڪا جڏهن به ڪراچي ويندي آهيان ته روئيندي آهي ۽ هاڻ به پڪ اٿم پنهنجن وڏن اکرن وارو وسيلو (قرآن شريف) پڙهي مون ڪاڻ خيريت جون دعائون گهرندي هوندي. اسان جو ڀاءُ جڏهن اسان کان ناراض ٿي ويندو آهي ته اسان سڀ ڀاءُ ڀينر چوندا آهيون. قيامت ڪاري ٿي. ان پنهنجون نمازون وڌائي ڇڏيون هونديون ۽ منهنجي پياري ڀاڄائي جڏهن مون کي بيڊ تي ڏسندي آهي ته سندس سمنڊ جهڙين اکين ۾ لڙڪ تري ايندا آهن ۽ پوءِ هو نه روئي سگهندي آ، ته ڪمري مان هلي ويندي آهي.
منهنجي ڀاءُ نيسم پارس مون کي بيمار ڏسي سندس بولتي بند ٿي ويندي آهي ۽ وري منهنجو محبوب مڙس جڏهن بيمار ٿيندي آهيان ته ڳالهائڻ ۽ کائڻ پيئڻ ڇڏي ڏيندو آهي. انهن ٻنهي صاحبن جو خيال آهي ته مان پاڻ کي پاڻ بيمار ٿي ڪيان، منهنجي پياري وڏي ڀيڻ ۽ سندس گهر وارو منهنجي بيمار ٿيڻ تي اٻاڻڪا ٿي ويندا آهن. منهنجو ننڍڙو لطيف جڏهن 12:00 وڳي اچي لاڏ مان چوندو آهي باجي چانهه پيئون ۽ مان دير ڪنديس رڙ ڪندو کير ۾ ڪرڙي ڪري پيئي، ان وقت مان ڊوڙنديس، اي منهنجا مالڪ مون ڪاڻ زندگي جا سڀ رنگ خوبصوت ۽ سهڻا آهن. منهنجون ڳوٺاڻيون جن جو سهارو ته خدا آهي پر مان هنن لاءِ آسرو، اميد ضرور آهيان جيڪي مون کي نه پسي اٻاڻڪيون هونديون. اي منهنجا مالڪ مون کي منهنجي خوبصورتي بخش، منهنجو محبوب مڙس جنهن جو خيال آهي ته مون کي نظر لڳي آهي. هو به سي ايس ايس جو امتحان ڏيڻ ويو آهي.
او پرين! مون ڪاڻ برقعو نه آڻجو. برقعي پائڻ کان اڳ اسان جي اکين کي نظر لڳي چڪي آهي. هر اهو ماڻهو خوبصورت آهي. جنهن کي ٻه هٿ ٻه پير ۽ ٻه اکيون آهن. اي منهنجا خدا منهنجي خوبصورتي واپس ڪر، مون کي منهنجي خوبصورتي بخش.
ڊاڪٽر پرهه سڪينه گاد
ڇنڇر 11 جون 2005ع