سفرناما

مالديپ ۾ مانڊاڻ

مالديپ سامونڊِي ٻيٽن جو جهڳٽو آھي جنھن ۾ اٽڪل ٻہ ھزار کن ننڍا وڏا ٻيٽ آھن، جن مان 215 اھڙا آھن جن ۾ ماڻھو رھن ٿا. ٻيا ٻيٽ ائين خالي آھن جن تي فقط گهاٽا ٻيلا، جانور ۽ پکي پکڻ آھن يا وري ڪجهہ اھڙا آھن جن تي ڪجهہ بہ نہ آھي. سال جو وڏو حصو سمنڊ ۾ ٻڏل رھن ٿا. هي سفرنامو انتھائي دلچسپ، معلوماتي، ۽ لاڀائتو آھي. سفرنامي ۾ اسلامي ملڪ مالديپ جي تاريخ، اتان جي سونھن، رھڻي ڪھڻي، مسجدن، اتان جي امن امان، ترقي، سياست سان گڏ مختلف پاسن تي خوبصورت پيرائن ۾ لکيو ويو آھي.

Title Cover of book Maldieves Main Maandan

گوتم سان ڦوٽا

پنھنجو جھاز هاڻي ڪولمبو ايئرپورٽ تي لھڻ وارو هو. پر ٻاهر زوردار برسات هلي رهي هئي. ان برسات ۾ ئي اسان جو جھاز سري لنڪا جي ڌرتيءَ کي چمي ڏيندي لٿو. جھاز جيئن ئي لينڊ ڪيو تہ مسافر آهستي آهستي ٿي هيٺ لھڻ لڳا. جھاز جي ڪرو، سڀني مسافرن کي ٻانھون ٻڌي موڪلائيندا رهيا. انتھائي ڪو آپريٽو جھاز جو عملو، داد لھڻي. سو جھاز کان جيئن ئي هيٺ لٿاسين تہ برسات هلي رهي هئي. هن ڌرتي جي پنھنجي خوشبو هئي پر برسات کان پوءِ سنڌ ڌرتي جي مٽي مان جيڪا سڳنڌ نڪرندي آهي، اها ڪٿي. خاص ڪري برساتي موسم کان پوءِ جڏهن ٿر جي ڀٽن مان مھڪ نڪرندي آهي، ان جو نشو ئي ٻيو آهي. جھاز جي پاسي سان ئي ايئرپورٽ جي شٽل (بس) تيار بيٺي هئي. اها اسان کي ڀنل روڊن تان کڻي ايئرپورٽ جي گيٽ وٽ اچي لاٿو. هي ايئرپورٽ برساتن جي ڪري گهڻو مشھور آهي. جنيد ٻڌايو تہ،”مان اڳ ۾ بہ جڏهن هتي آيو هيس تہ ان مھل بہ برسات ۾ لينڊنگ ٿي هئي ۽ هن مھل بہ هتي برسات هلي رهي آهي.” مون نوٽ ڪيو تہ ان مھل اتي گرمي پد 28 ڊگري سينٽي گريٽ هيو. جيڪا نارمل موسم ۾ شمار ٿئي ٿو.
پاڻ هينئر بندرا نائڪ انٽرنيشنل ايئرپورٽ ڪولمبو ۾ آهيون. هتي اسان جي منزل نہ آهي، اسان کي اڃان بہ اڳتي وڃڻو آهي، اسان جو پنڌ اڃان بہ پري آهي. اسان کي سري لنڪا کان مالديپ وڃڻو آهي. سو اسان جي فلائيٽ ساڍي ٻارنھن وڳي مالديپ لاءِ آهي. جڏهن اسان ايئرپورٽ ۾ داخل ٿياسين تہ سامھون کان گوتم ٻڌ جو تمام وڏو مجسمو رکيل آهي. هي ڏاڍو خوبصورت اسٽيچو آهي. هن جاءِ تي ايندڙ ويندڙ مسافر گوتم جي ان مجسمي سان ڦوٽو ڪڍرائي رهيا هيا. اسان بہ اتي ڪيترائي ڦوٽا ٺھرايا. ٿوري دير کان پوءِ ڏٺوسين تہ اهي ساڳيا ئي ملان اسان کي ڪاوڙ ۾ گهوري رهيا هيا. اهي بہ هتي گوتم جي مورتي جي سامھون ئي بيھي رهيا هيا. جڏهن اسان مان هر هڪ دوست ان گوتم سان گڏ بيھي، ملن جي سامھون ڦوٽا ڪڍرايا تہ ملن جي عجيب ڪيفيت ٿي وئي هئي. هو سمجهن پيا تہ اسان مسلمان آهيون. پوءِ گوتم سان ڇو پيا تصويرون ڪڍرايون. اسان انھن کي اهو ٻڌائڻ پئي چاهيو تہ جي ها اسان پڪا مسلمان آهيون، پر بنيادپرست ملا ٺپ نہ آهيون. اسان جي دل ۾ گوتم جي لاءِ ايتري عزت آهي، عيسائين جي حضرت عيسيٰ جي لاءِ. سو ملان کي اها ڳالھہ نہ وڻي. خير اسان اڳتي زون ”آر ٽو“ کي ڳولھيندا وڌياسين تہ انھن مولانن مان ٻہ ڄڻا اسان کي رستي ۾ ئي ٽڪرائجي ويا. اهي پريشان لڳي رهيا هيا. انھن مان هڪڙي چيو تہ،”اسان وٽ تمام گهڻو ٽائيم آهي ۽ اسان جي بنگلاديش لاءِ فلائيٽ شام جو ڇھين وڳي آهي، تيسيتائين اسان ڪٿي ويھي انتظار ڪيون.“
هي ويچارا شريف مُلان هيا، ان سان گڏ وري سادا بہ هيا، سو هنن کي ڪنھن بہ ڳالھہ جي خبر نہ هئي. سو مون هنن کي سيڪيورٽي گارڊ جي آفيس ڏانھن اشارو ڪندي، ا نھن کي ان دفتر ڏانھن موڪليندي چيو تہ، “منھنجا سائين! اهي ئي توهان جو مسئلو حل ڪندا. اسان تہ پاڻ پرديسي آهيون. اسان جو سفر اڃان اڳتي آهي“.
هاڻي اسان گيٽ نمبر R-2 جي انتظار گاھہ ۾ اچي ويٺا آهيون. ٿوري دير کان پوءِ اميگريشن وارن چيڪنگ جو اهو ئي ساڳيو طريقو پاڪستانين وارو عمل ۾ آندو. هي ايئرپورٽ صفائي سٿرائي جي خيال سان مون کي ڏاڍو سٺو لڳو.