سري لنڪا کان مالديپ ايئرپورٽ تائين
اسان هاڻي بورڊنگ واري مرحلي مان گذري سري لنڪن جھاز ۾ UL-115 مالديپ روانگي لاءِ ويٺا آهيون. هن جھاز ۾ تہ تمام گهٽ ماڻھو هيا. اسان کي تقريبن جھاز خالي لڳو. جنھن کي جتي آيو پنھنجون سيٽون ڇڏي اتي وڃي دريءَ جي پاسي ۾ ويھي رهيو. اسان کي مالي Male (MLE) ايئرپورٽ تي لھڻ جو وقت 2 لڳي 25 منٽ ٻڌايو ويو هو. جڏهن تہ هتان هي جھاز ڏيڍ وڳي نڪتو هو. هي ڪلاڪ کن جو سفر هو. جيڪو مزيدار هيو. اميگريشن وارن اسان جي پرتاب جي ساٿين دي ٽيچرز وارن کي روڪي وڌو هيو ۽ انھن کي پاڻ وٽ حبس بيجا ۾ رکي ڇڏيو هو. ان جي بدلي ۾ پرتاب کي رسيد ڏنائون تہ واپسي مھل پنھنجن مھمانن کي هتان کان پاڻ سان وٺي وڃجو. ڇو تہ مالديپ ۾ سوم رس جي اجازت نہ آهي.
مالي ايئرپورٽ ڏاڍو خوبصورت آهي. ايئرپورت کان نڪرڻ مھل اسان کي گهڻي ڏکيائي نہ ٿي هئي، ٻاهر نڪرڻ کان اڳ ۾ جنيد جو ايجنٽ نالي محمد احمد (ٽوئر گائيڊ) جنيد جي نالي جو پوسٽر کنيو بيٺو هو، هو اسان سان اچي گڏيو. اچڻ سان ئي هن جلدبازي ڪندي چيو تہ،”جلدي ڪريو، تڪڙ ڪيو، فيري نڪري ويندي“. اتي ئي هن مني ايڪسچينج واري ڪائونٽر ڏي اشارو ڪندي چيو تہ،“جنھن دوست کي مالديوين روفيا کپن تہ هتان ئي وٺي ڇڏي”. سو ان همراھہ جي چوڻ تي اتان ئي ڊالر مٽاياسين ۽ اتان مالديپي ”روفيا“ ورتاسين. هڪڙو مالديپي روفيو اسان کي 16 روپين جو مليو. جڏهن تہ ان جو اهو اگهہ مناسب نہ مليو هو، ۽ ٻاهر هن جو اگهہ مٿي هيو.
اسان تڪڙ تڪڙ ۾ پنھنجا بيگ گھليندا، ايئرپورٽ کان ٻاهر نڪري اچي منھوڙي وٽ بيٺاسين. هرطرف فاسٽ بوٽس(تيز رفتار ٻيڙيون) ۽ بتيلا پئي نظر آيا. اتي پھچندي همراھہ چيو تہ،”توهان دير ڪئي آهي. فيري نڪري ويئي آهي“.
جڏهن تہ جيڪا ڦيري بُڪ ٿيل هجي، ان جي نڪري وڃڻ جو سوال ئي پيدا نہ ٿو ٿئي. پر شايد اها بوڪ ٿيل نہ هئي. يا وري ٻيو سبب بہ ٿي سگهي ٿو. هتي سرڪاري فيريون بہ هيون تہ پرائيوٽ ماڻھن جون بہ، هوٽلن جون بہ ٻيڙيون هيون. خير اسان اتي پئي چڪر ڪاٽياسين. اهو همراھہ بہ ڪڏهن هيڏي تہ ڪڏهن هوڏي پئي ڦريو. مون کي تہ پھرئين نظر ۾ ئي جڳاڙي لڳو. مون کي بعد ۾ خبر پئي جنھن فيري جو هو چوي ٿو تہ هو نڪري ويئي اها سرڪاري فيري هئي، ان جو ٽائيم مقرر هيو. بوڪ ٿيل ڪا بہ فيري نہ هئي. سو ان سرڪاري ڦيري جو ڪرايو بنسبت ٻين ٻيڙين کان ٻيٽ تائين يا پنھنجي منزل تائين پھچڻ جو الڳ ٿلڳ ڪرايو هيو، جيڪو سستو هيو. سو اهو تہ تڪ نہ پيو ٺھي تہ فيري نڪري ويئي.
ٿوري دير ۾ مون ڏٺو تہ هن سمونڊ ڪناري، مظفر سوچن ۾ گم ٿي ويو هو ۽ هن کي شايد پنھنجي ازلي اڃ اجهائڻ جي ڳڻتي هئي ۽ هو ان سوچ ۾ ٻڏل هيو تہ،“يار هتي تہ سڃ ئي سڃ آهي. هيڏو سامونڊي پاڻي هوندي بہ ۽ سمونڊ جي ڪناري تي بيٺل هوندي بہ پاڻ پاڻي لاءِ پياسا آهيون ۽ اسان جو پاڻي بند ڪيو ويو. وڏا ڪي ظالم آهن. هيترا ڏينھن هتي ڪيئن رهنداسين“.