هڙومالي ۾ رولاڪيون ۽ سستي ماني
ماني کائي اتان نڪري، پنھنجي هوٽل طرف آياسين. رستي جي ٻنھي پاسن کان ڦوٽ پاٿ هيا. ڦٽ پاٿن سان وري وڻ ٽڻ، گل ۽ ٻوٽا پوکيل هيا. هر دڪان، آفيس يا گهر جي اڳيان ساوڪ ئي ساوڪ آهي. رنگين، مختلف قسمن جا گل هر گهٽي جي سونھن بڻيل آهن. مون چوراهي جي ڪنڊ تي موجود ڪيبن ٽائيپ دڪان کان ڪيمل سگريٽ ورتو. سگريٽ دکائي رستي سان ئي ڪچھري ڪندا پنھنجي هوٽل تي آياسين. رستي تي هن وقت بہ رات جو عورتون ٻھاريون ڏيئي رهيون آهن. ڪنھن ٻڌايو تہ هتي ملازمن جون ٻہ شفٽون ٿينديون آهن. هڪڙي صبح جو نائين وڳي کان ٻين 2 وڳي تائين ۽ ٻي وري پنجين وڳي کان 9 نائين وڳي تائين.
هينئر رات جا پوڻا نو 9 ٿين پيا. صبح جو ساڍي ستين وڳي اسان جي مالديپ ايئرپورٽ کان سري لنڪا لاءِ فلائيٽ آهي. ان ڪري اڄ رات اسان کي سوير سمھڻو پوندو، تہ جيئن اسان صبح جو سوير اٿي سگهون. ان لاءِ اسان دوستن اهو طئي ڪيو تہ اسان کي هوٽل پنجين وڳي يا ساڍي پنجين وڳي ڇڏڻو پوندو ۽ هن بنگالي هوٽل واري کان موڪلاڻي ڪرڻي پوندي.
هن شھر ۾ مون کي لڳو تہ ڪٿي ڪٿي چوري چڪاري جو خطرو رهي ٿو. ڇو تہ واڪ ڪندي ڦوٽ پاٿ جي پاسي ۾ ڪٿي ڪٿي ڪا سائيڪل زنجير سان ٻڌل نظر آئي. ان کان علاوہ هوٽل واري بنگالي جو پڻ اهو چوڻ هيو تہ پنھنجي سامان جي پاڻ حفاظت ڪيو. ڇو تہ هن هوٽل جي گيٽ تي پڻ ڊجيٽل لاڪ لڳل هيو. جيڪو اسڪين ڪارڊ جي وسيلي کُلي پيو ۽ بند ٿئي پيو. جنھن جو مطلب اهو هيو تہ، بنان ڪارڊ وارو ڪو بہ ماڻھو، خاص ڪري ڪو ايرو گيرو نٿو خيرو نہ اچي سگهي ۽ نہ وڃي سگهي. هيڏي وڏي شھر ۾ اهي ٿوريون گهڻيون حرامپايون ضرور ٿينديون هونديون.
جنيد اسان جي روم ۾ آيو آهي. هن کي جيڪو ايڊوانس سفر جي خرچ لاءِ پئسا ڏنا هياسين، يا پول ۾ جمع ڪرايا هياسين. ان رقم جو حساب ڪتاب ڪرڻ ويھي رهيو. حساب دوران هن ٻڌايو تہ سڄو خرچ پکو لاهي، وري بہ توهان جا مون ڏي پئسا ٿين ٿا. سو هن اسان کي اسان جا بقايا پئسا واپس ڪري، صبح جو ايئرپورٽ تائين حساب چڪتو ڪري، پنھنجي روم ۾ هليو ويو. پرتاب جي موڊ کي ٺيڪ ڪرڻ لاءِ چرچا کل ڀوڳ ۽ ٽھڪڙن جو سھارو ورتوسين پر اهي ڦڪيون بيڪار ويون. انھن جو هن جي صحت تي ڪو بہ اثر نہ ٿيو. ٿوري دير کان پوءِ سڀ سمھي پياسين.