ٻيڙي هڪ منٽ جي بہ تاخير نہ ڪئي
نظير سان گڏ ايندي ويندي ويجهڙائي ٿي وئي هئي. واپسي ۾ اسان ۽ نظير جي فيملي بہ ان ساڳي ئي فيري تي اسان سان گڏ گُرائيدو ٻيٽ موٽي اچي رهيا هيا. رستي ۾ ڪچھري ڪندي مون ڊاڪٽر نظير کي چيو تہ،”توهان رات جي ماني اسان سان کائو، توهان کي اسان سڀني دوستن پاران دل سان دعوت آهي“.
هو انڪار نہ ڪري سگهيو هو. هن چيوتہ،”پاڻ پوءِ سومھڻي واري نماز بہ هتان جي مسجد ۾ گڏ باجماعت پڙهنداسين، ان کان پوءِ گڏ هلي ماني کائينداسين“.
هن جيان مان بہ انڪار نہ ڪري سگهيو هئس. هن کي پنھنجي رهائش واري هوٽل اٿينس وويو جي باري ۾ ٻڌايو هو. پاڻ شام ڌاري گرائيدو ٻيٽ تي پھچي چڪا هياسين. پنڌ ڪندا ڪچھري ڪندا پنھنجي هوٽل تي پھچي ويا هياسين. رستي ۾ نظير مسجد بہ ڏيکاري هئي تہ پنھنجو هوٽل پڻ. نظير کان موڪلائي پاڻ هوٽل تي آياسين. هوٽل تي پھچي پاڻ فريش ٿي ويھي رهياسين. مون مختيار صاحب کي نظير جو ٻڌايو تہ رات جي مانيءَ تي نظير کي مدعو ڪيو آهي، اسان کي سومھڻي واري نماز هن سان مسجد ۾ پڙهڻي پوندي. ان ڪري هو اسان کي ٿوري دير ۾ وٺڻ ايندو”. مختيار صاحب پنھنجي خوشيءَ جو اظھار ڪندي چيو هو تہ،”مان بہ توهان سان نماز پڙهڻ گڏ هلندس ۽ اسان سان گڏ جنيد ۽ عجب يوسف بہ هلندا، مان هنن کي چئي ٿو اچان“. ڀلا ان کان وڌ ڀلي ڳالھہ ٻي اسان لاءِ ڪھڙي ٿي پئي سگهي.
ٿوري ديرکان پوءِ دروازو کڙڪيو. دروازو جيئن ئي کوليو تہ،”سامھون ڊاڪٽر نظير بيٺو هيو. هن کي ڀليڪار ڪندي اندر اچڻ جو چيوسين. هو سڀني سان پيار ۽ پاٻوھہ سان مليو. بغير ڪنھن فارملٽي جي هو وچ واري خالي بيڊ تي ليٽي پيو. هن کي تڪڙ تڪڙ ۾ ڪافي جي آفر ڪئيسين پر هن چيو تہ،”نماز جو وقت ٿيڻ وارو آهي، اسان کي هلڻ گهرجي“.
مون پنھنجا ٽي ڪتاب، ٽيئي سفرناما، ”دادوءَ کان دبئي“، ”انڊونيشيا جو عشق“ ۽ ”ملائيشيا جون محبتون“ هن کي تحفي طور ڏنا. هن ڪتاب وٺي هڪ هڪ ڪتاب کولي ڏٺو. ٿورائتو ٿيندي چوڻ لڳو تہ،”توهان جي مھربانيون، لک ٿورا“.
”نہ نہ ڪاڳالھہ ناهي، اهو اسان جو فرض آهي تہ اسان هڪٻئي جي عزت ڪريون ۽ هڪٻئي کي تحفن سان نوازيون“. مون هن کي چيو.
هن کي ڪتابن جي تحفن ڏاڍو مزو ڏنو. هو خوشيءَ ۾ نہ پيو ماپي. هن شڪريو ادا ڪري ڪتابن کي غور سان ڏسندو رهيو. جيتوڻيڪ هو سنڌي ٻولي کان آشنا نہ هيو، پر پوءِ بہ ڪتابن سان هن جو تعلق ضرور هيو.