محمد ميلان ٻيڙي وارو
مطلب تہ هي ڏاڍو پڪو ڇوڪرو هو. هن جي ڏندن ۾ تار لڳل هئي. هن پنھنجو نالي بعد ۾ محمد ميلان ٻڌايو هو ۽ ٻيڙي هلائڻ واري پائليٽ جو نالو محمد اسماعيل ٻڌايو هيو. اسان هوٽل تي ناشتو ڪري، هن سان گڏ سمونڊ تي نڪتاسين. گرائيدو ٻيٽ جي ڪناري تي ئي ساڳو فاسٽ بوئٽ (تيز موٽر لڳل ۽ پيٽرول تي هلندڙ ٻيڙو) بيٺو هيو. جنھن ۾ اهو ساڳيو ئي ڊرائيور هيو جنھن اسان کي مافوشي کان کڻي گرائيدو ٻيٽ پڄايو هو. اسان سڀ هڪ هڪ ٿي ان ٻيڙي ۾ پنھنجي پنھنجي مرضي سان سيٽن تي ويھي رهياسين.
هي سامونڊ فاسٽ بوٽ هاڻي گرائيدو ٻيٽ جو ڪنارو ڇڏي سمونڊ جون تيراڪيون ڪندي اڳتي روانو ٿي چڪو هو. ميلان ٻيڙي ۾ موجود وڏن لائوڊ اسپيڪرن کي آن ڪري ڇڏيو. هاڻي موسيقي جو زوردار آواز ڪنن ۾ گونجي رهيو هو، پر لفظ هڪڙو بہ سمجهہ ۾ نہ پئي آيو. ان ڪري دوستن جو خيال هو تہ ”نيري ڏند“ (بلوٽوٿ) جي ذريعي پنھنجي پسند جا گانا هلايا وڃن. سو ان ڏس ۾ سڀ کان پھرئين پھل ڪندي اسان جي دوست يوسف عجب هن ٻيڙي واري محمد ميلان کان اسپيڪر جو بلو ٽوٿ بند ڪرائي، پنھنجي موبائيل کي ان سان ڳنڍي ڇڏيو هو.يوسف عجب پنھنجو لکيل براهوي ٻولي ۾ گانو هلايو. جنھن جا اھا ٻول هيا تہ زندگي ۾ بس تنھنجي ئي ڪمي آ، ٻيو تہ ڪو عذاب ڪونھي ڪو. يوسف جي هن غزل جي ڌن تمام پياري آهي. يوسف ٻڌايو تہ هن جو غزل بلوچستان جي مشھور فنڪار قادر چنيل ڳايو آهي. قادر چنيل جو آواز بہ تمام کليل، چٽو ۽ مٺڙو آهي. يوسف بار بار پئي هن غزل کي هلايو. جنھن جي ڪري اسان جي ذهن ۽ روحن ۾ هي ڌن ويھي وئي هئي. ڏاڍو سٺو لڳي رهيو هو. مزو پئي آيو. موسيقي، سمونڊ ۽ سنگت جي ساٿ جو ميلاپ، مٿان موسم جي مھرباني. ڏاڍو خوبصورت منڊل جڙي ويو هو.