ڪڏهن ائين هيوم جو پنھون ڌوتم ڪپڙا
رستي تي ئي هڪڙو اسٽيشنري جو دڪان نظر آيو. يوسف کي بال پين وٺڻي هئي. سو مان ۽ يوسف دڪان ۾ اندر گهڙي وياسين. هن دڪان جي ڪائونٽر تي بہ هڪڙي هتان جي لوڪل عورت ويٺل نظر آئي. هن جو رنگ بہ سانورو هيو. هي اي سي وارو دڪان هيو. اسان پنھنجا جوتا ٻاهر لاٿا. هر شي صاف سٿري، شوڪيسن ۾ سجايل رکيل هئي. يوسف اتان بال پين ورتي ۽ هن عورت کان ڪجهہ حال احوال ورتا.
”ڇا هي دڪان توهان جو پنھنجو آهي“. يوسف پين ڪائونٽر تي رکندي چيو.
”جي ها هي منھنجو پنھنجو دڪان آهي“. هن پين سان رف پيپر تي لکندي چيو.
”هتي روزگار ڪيئن آهي“. يوسف پنھنجو پرس ڪڍي هن کي پئسا ڏيندي چيو.
”بس شڪر آهي. گهر جو گاڏو هلي پيو. منھنجو گهر بہ هن جي پٺيان آهي. هن وقت سيزن آف آهي. پرسيپٽمبر، آڪٽوبر ۽ نومبرجي مھيني ۾ هتي سياحن جي گهڻي آمد ٿيندي آهي. پوءِ سٺي روزي ٿي ويندي آهي“. هن يوسف کان پئسا وٺندي چيو.
عجب پين وٺي کيسي ۾ وڌي. ٻاهر دوست اسان جي انتظار ۾ هيا. مون دڪان جو جائزو ورتو. ننڍڙو دڪان هيو. پر هن ۾ اسٽيشنري جو هر سامان موجود هيو. پوءِ هن کان موڪلائي، ان ئي گهٽي ۾ اڳتي وڌڻ لڳاسين. اسان جي هوٽل بہ ٿورو اڳيان هئي، نيٺ اچي هوٽل جي در وٽ بيھي سک جو ساھہ کنيوسين.
اچڻ سان ئي مون کي تہ ٿڪاوٽ جي ڪري ننڊ پئيآئي، سو مان تہ پنھنجي بيڊ ۾ اچي ڪري پيس ۽ پنھنجي بستري کي ڀاڪر پائي ليٽي پيس. اڃان اک مس لڳڻ واري هئي جو ٿوري ديرکان پوءِ دروازو کڙڪيو. سامھون مظفر بيٺو هيو. مظفر ڪمري ۾ داخل ٿيندي چوڻ لڳو تہ،”مان ڪپڙن ڌوئڻ وارو ڊٽرجيٽ لوشن وٺي آيو آهيان. ڪافي بچي پيو آهي، جيڪڏهن توهان کي کپي تہ کڻي اچان؟“.
پرتاب ۽ سائين مختيار تہ اڳ ۾ ئي، اچڻ مھل پنھنجا آلا ڪپڙا ڌوئي ڇڏيا هيا. باقي منھنجا ڪپڙا رهيل هيا. مون بہ سمونڊ جي پاڻيءَ کي ڪپڙن کان آزاد ڪرڻ مناسب پئي سمجهيو. ان ڪري مون مظفر کي چيو تہ،”ادا ان کان وڌيڪ ڀلي ڳالھہ ٻي ڪھڙي هوندي“.
هو ٿوري دير ۾ ڊٽرجٽنٽ جي ڪلو واري پيڪِيٽ سان موٽي آيو. مون مظفر کي چيو تہ،”يار ايڏو ڪلو وارو لوشن ڇو ورتئي، تو لاءِ تہ پاءُ وارو ئي ڪافي هيو“؟. چيائين تہ،”دڪان واري واٽ ننڍو پيڪيٽ ئي نہ هيو، بس اهو ئي هيس“.
مظفر اسان جي روم واري گيلري ۾ دروازو کولي هليو ويو. اتان ئي رڙ ڪري چوڻ لڳو،”ادا! توهان جي ڪمري جي گيلري وڏي آهي. اسان جي روم جي گيلري صفا آهي ئي ڪونہ“.
سو ٿوري دير کان پوءِ يوسف پنھنجا ڪپڙا سڪائڻ لاءِ کڻي آيو. چيائين تہ،”ٻڌو آ توهان جي ڪمري جي گيلري وڏي آهي. سو اجازت هجي تہ مان بہ پنھنجا ڪپڙا سڪائڻ لاءِ رکي ڇڏيان“.
ڀلا اسان کي ڪھڙو اعتراض ٿي پئي سگهيو. سو هن بہ اتي ئي ڪپڙا سڪائڻ لاءِ ٽنگي ڇڏيا. پر ڪافي دير گذرڻ کان پوءِ بہ اسان جا ڪپڙا نہ سڪا هيا. مون بہ پنھنجو پاجامو ۽ شرٽ ڌوئي ورتو. سو ٻن ڪپڙن ۾ ڀلا ڪيترو لوشن لڳندو. اڃان بہ گهڻو لوشن ان پاڪيٽ ۾بچيل هو.
ٿوري دير آرام ڪرڻ کان پوءِ تقريبن ساڍين چئين وڳي ڌاري وري وهنجي سھنجي پاڻ اتي کي گرائيدو ٻيٽ جي بڪني بيچ گهمڻ ۽ ڏسڻ لاءِ مان، سائين مختيار، عجب ۽ پرتاب نڪري آياسين. باقي جنيد چيو تہ،”توهان هلو مان ۽ مظفر توهان جي پويان ٿا اچون، توهان سان بيچ تي ملون ٿا“.