بي يارو مددگار
اسان کي ڪافي ٽائيم ٿي ويو هو. اتي ويٺي ويٺي بورنگ ٿي رهي هئي. هون بہ هوٽل تي ايترو گهڻو نہ ويهبو آهي. ٻين جو بہ خيال ڪرڻو هوندو آهي. اهو خيال رکجي تہ متان اسان جي ڪري هوٽل واري جي گراهڪي نہ خراب ٿي رهي هجي. ڇو تہ اسان دوستن جو هڪڙي سڄي ٽيبل تي ئي قبضو هيو. ڪافي وقت گذرڻ کان پوءِ پاسي ۾ ويٺل ڇوڪرن پاڻ ۾ سس پس ڪندي انگريزي ۾ اسان کي ٻڌائڻ لاءِ چوڻ لڳا تہ مينھن وسڻ وارو آهي. پر اسان بہ نڪ جا پڪا جو اها ڳالھہ ٻڌي اڻ ٻڌي ڪري ڇڏي، ڄڻ تہ اسان جي ڪن تي جون ئي نہ چري هجي. ڇو تہ جنيد جي انتظار ۾ ويٺا هياسين. پر جنيد جو ڪو بہ اتو نہ پتو. بس انتظار.. انتظار... انتظار... بي يارو مددگار.
نيٺ انتظار جون گهڙيون ختم ٿيون. سج اوڀر کان اڀري آيو. تقريبن ڪلاڪ کان پوءِ جنيد نڪري نروار ٿيو. چيائين،”اچو اچو، هوٽل بڪ ٿي ويئي آ، هڪڙي بنگالي دوست مھرباني ڪئي، هتي هوٽلون ڏاڍيون مھانگاگيون آهن“. نيٺ بيگ گھلائيندا، گهٽيون لتاڙيندا، پنڌ ڪندا، ڏهن منٽن جي پنڌ کان پوءِ هڪڙي گيسٽ هائوس وٽ اچي نڪتاسين. ان بلڊنگ ۾ هيٺان کان داخلا ئي ڏاڪڻ کان ٿي. ڏاڪڻ وٽ ڪو بہ ڪائونٽر وغيرہ نہ هيو. اسان کي ٻين ماڙ تي وڃڻو هيو. ڪا بہ لفٽ ڪا نہ هئي. ان ڪري بيگون اتي ئي ڏاڪڻ جي ڪنڊ وٽ رکرائي ٻين ماڙ تي چڙهڻ لڳاسين. ٻين ماڙ تي ڏاڪڻ سان ئي گڏ هڪڙو روم مليو هيو. جنيد ان روم جو دروازو کولي اندر داخل ٿيڻ لاءِ چيو.